Dvöl - 01.01.1938, Qupperneq 21

b V 6 L
A r a m ó t
Svo leið nú þetta ár í aldahaf,
að ekki tókst að gera heiminn betri.
pað fæddi hverja von, sem guð oss gaf
sem góuborið lamb á fimbulvetri.
pær lifa þó f minnum, ein og ein,
sem ást og mildi náðu sköp að velja,
sem gátu höndlað geisla, sem að skein
í gegnum sortablikur milli élja.
pað skapar enginn líf úr köldum leir,
sem leggur hálfan vilja í dauðans þágu,
það græðir enginn aftur brotinn reyr,
sem unir því, að gera stórt að smáu.
pað skapar enginn viðnámstrausta vöm
á vígastöðvum lygi, rógs og heimsku,
sem leitar halds hjá hersins Gróttakvörn,
en hylur lífsins boð í þögn og gleymsku.
En nú er sögunni eiginlega lok-
ið og önnur ný byrjar — sagan
af hamingjunni, sem rís úr gömlu
öskunni, líkt og fuglinn Fönix.
Boline hafði séð, að heimurinn
er að verulegu leyti byggður upp
af hálfdauðum tökubörnum og
holdugum fósturforeldrum. Þetta
þurfti því ekki langrar amhugs-
unar við og leti Aula ýtti und-
ir hana. Nú er hún stæðileg kona,
sem reynt hefir sitt af hverju, og
kann öll brögð til þess alð taka
fram fyrir hendur forsjónarinnar.
Hún fær margan „ávöxt ástarinn-
ar“ til varðveizlu. Og þessir
smælingjar reynast allir fleygir og
færir, þegar upphæðin-í-eitt
skipti-fyrir-öll er þrotin. —
Nú er Boline farin að safna hold-
um. Það sýnir, að hún hefir skil-
ið leyndardóm lífsins og kann að
aka seglum eftir vindi.
Valdim. Jóhannsson
þýddi.