Dvöl - 01.01.1938, Qupperneq 28

22
Ð V 0 L
og miklar augabrýrnar hnykluð-
ust. i-fl
Hann þekkti engan nema hús-
ráðandann og virtist vera áð sál-
ast úr leiðindum, þó að hitt hefði
óneitanlega verið skemmtilegra,
að manna sig upp og fylgjast með
gleðskapnum.
Seinna fékk ég að vita, að hann
væri þarna úr héraðinu, hefði
auðgazt á verzlun og væri útfar-
inn braskari, að nokkru leyti und-
ir handleiðslu gestgjafans okkar.
F>að var samt mest fyrir kurt-
eisissakir, að honum hafði verið
boðið á barnaskemmtunina. Eng-
inn spilaði við hann, enginn bauð
honum vindil, og enginn yrti á
hann einu orði.
Pað var eins og heimilisfólkið
væri samtaka um, að sýna þessum
manni alveg sérstakt fálæti.
Og af því að hann gat ekkert
tekið sér fyrir hendur, neyddist
hann til þess að eyða kvöldinu
við það að strjúka skeggið.
Hann hafði mjög fallegt kjálka-
skegg, sem hann strauk í sífellu
svo kostgæfilega, að mönnum gat
dottið í hug, að kjálkaskeggið
hefði komið í heiminn fyrst og
síðan maðurinn til þess að strjúka
það.
En svo var annar gestur, sem
ég tók alveg sérstaklega eftir, En
hann var af allt öðru sauðahúsi,
auðsjáanlega tiginborinn og var
kallaður Julian Mastakovitch.
Við fyrsta tillit sást, að það var
hann, sem var heiðursgesturiqn
í þessu samkvæmi, og að hann
hafði líka afstöðu til húsbóndans
og húsbóndinn til mannsins með
kjálkaskeggið.
Húsbóndinn og húsmóðirin
voru ákaflega alúðleg og stima-
mjúk við hann, drukku honum til,
snerust umhverfis hann og leiddu
gestina til hans og kynntu þá fyr-
ir honum, en leiddu hann aldrei
til neinna í sama tilgangi.
Og ég sá, að tárin glitruðu í
augum húsbóndans, þegar Júlian
Mastakovich skýrði frá því, að
hann hefði sjaldan lifað svo á-
nægjulegt kvöld.
Ég fór að finna til hálfgerðrar
óbeitar á þessum tigna gesti, og
eftir að ég hafði leikið mér stund-
arkorn við börnin, sem ég fann
að voru vel upp alin, dró ég mig
út úr hávaðanum og fór inn í
litla, auða setustofu. í öðrum enda
hennar var nokkurskonar gróðrar-
skáli, og þar settist ég.
Mér fundust börnin indæl. —
Þau voru alveg laus við hina há-
tíðlegu tilgerð, sem einkenndi
fullorðna fólkið, og vildu ekkert
líkja eftir því þetta kvöld.
I einu vetfangi höfðu þau rifið
allt skrautið niður af jólatrénu og
brotið helminginn af leikföngun-
um, án þess að hugsa um, hver
var eigandi þeirra.
Eitt barnanna, sérstaklega lag-
legur snáði með hrokkið hár,
skemmti sér við að miða á mig
með tréfallbyssunni sinni.
En mesta athygli vakti p>ó systir
J