Dvöl - 01.01.1938, Síða 30

24
Ð V 0 L
makindum að klæða hina dýr-
mætu brúðu.
Um hálfri stundu síðar var ég
nærri sofnaður, þar sem ég sat í
gróðurhúsinu og hlustaði á skraf-
ið í rauðhærða drengnum og
dökkhærðu stúlkunni litlu, en
hrökk upp við það, að Júlían
Mastakovich kom skyndilega inn.
Hann hafði farið út úr setustof-
unni og ekki sagzt þola hávaðann
í börnunum. Or horninu, þar sem
ég sat, hafði ég séð þenna heið-
ursmann, fyrir dálítilli stundu, í
áköfum samræðum við föður litlu
rúbludrottningarinnar, sem þá
hafði verið kynntur honum.
En eftir að samtalinu var lok-
ið, stóð Julían Mastakovich kyrr
stundarkorn, og tautaði við sjálf-
an sig eins og hann væri að telja
á fingrum sér:
Prjú hundruð, þrjú hundruð —
— — ellefu, tólf, þrettán, fjórt-
án, fimmtán, sextán, — í fimm ár.
Við skulum segja fjóra af hundr-
aði. — fimm sinnum tólf eru sex-
tíu. Og á þessi sextíu —. Við
skulum segja, að á fjórum árum
fjögur hundruð — hm, hm, —.
En þessi gamli refur er annars
ekki líklegur til þess að gera sig
ánægðan með fjóra af hundraði.
Hann vill fá átta eða jafnvel tíu
af hundraði. Við skulum reikna
með 500 þús. — 500 þús. að
minnsta kosti. Það er vissa. En
ekkert er þó meira virði en að
hafa peninga í vasanum, hm —
hm — hm/‘
Hann snýtti sér og ætlaði að
fara út aftur, þegar hann tók eft-
ir börnunum, sem sátuj í horninu.
Ég fylgdist með hverri hreyf-
ingu hans, þar sem ég sat hálf-
hulinn bak við plönturnar, og mér
sýndist hann æstur og órólegur.
Það hefir sennilega verið útreikn-
ingurinn, sem hafði þessi áhrif á
hann.
Svo neri hann hendurnar og
dansaði um gólfið eins og hann
væri búinn að fá höfuðsótt.
Að lokum jafnaði hann sig þó
og nam staðar. Hann leit með
íbyggnum svip til rúbludrottning-
arinnar, færði sig nær henni og
skimaði í allar áttir, eins og hann
hefði ekki góða samvizku. Svo
læddist hann á tánum til barn-
anna, beygði sig niður og kyssti
á kollinn á telpunni.
Henni brá svo við þessa ó-
væntu komu hans, að hún hljóð-
aði upp yfir sig. „Hvað eruð þið
að gera hérna, börnin góð?“
hvíslaði hann, leit í kringum sig,
og klappaði svo telpunni á kinn-
ina.
„Við erum að leika okkur“.
„Hvað! Ertu að leika þér við
hann?“ spurði Julian Mastakovich
og leit ásakandi á drenginn. „Þú
skalt fara inn í setustofuna,
drengur minn.“
Drengurinn þagði og sat kyrr.
Hann horfði stórum, spyrjandi
augum upp á Julian Mastakovich,
sem horfði wmhverfis sig eins og