Dvöl - 01.01.1938, Side 31

D V 0 L
25
þjófur, og laut svo aftur niður að
telpunni.
„En hvað þú hefir fengið fall-
ega brúðu, elskan litla.“
„Já, herra minn, svaraði barn-
ið hálf-ólundarlega og hnyklaði
brúnirnar.
„Og veiztu, elskan mín, úr
hverju brúður eru búnar til?“
„Nei, herra minn“, svaraði hún
lágt og draup höfði.
„Þær eru búnar til úr tuskum.
Þú, drengur! Nú ferðu inrf í setu-
stofuna til hinna barnanna“, sagði
Julian Mastakovich og leit hvasst
á drenginn.
Börnin litu bæði reiðilega á
hann. Þau tóku dauðahaldi hvort
í annað og vildu ekki skilja.
„En veiztu, hversvegna þú
fékkst brúðuna?“ sagði Júlian
Mastakovich og lækkaði enn
röddina.
„Nei!“
„Af því að þú hafðir verið góð,
afskaplega góð stúlka í heila
viku“. Um leið og hann sagði
þetta, varð hann órólegur á ný
og skimaði um allt. Svo hélt hann
áfram í svo lágum hljóðum, að
ég heyrði naumast, hvað hann
sagði:
„Heyrðu, elskan mín!“ Ætlarðu
að láta þér þykja vænt um mig,
ef ég kem einhverntíma að heim-
sækja foreldra þína?“ Hann
reyndi að kyssa litla, saklausa
barnið, um leið og hann sagði
þetta.
Litli drengurinn rauðhærði, sem
sá, að hún var að berjast við
grátinn, greip hönd hennar með-
aumkunarfullur og snökti líka í
lágUjm hljóðum.
En við það varð maðurinn al-
veg hamslaus.
„Farðu burtu! Hypjaðu þig
héðan burt, inn til hinna barn-
anna!“
„Ég vil ekki, að hann fari! Ég
vil það ekki! Far þú! Far þú!
Láttu hann vera! Láttu hann
vera!“ Nú var hún farin að gráta.
I þessu heyrðist fótatak1 í næstu
stofu. Júlian Mastakovich flýtti
sér að rétta úr sínum virðulega
líkama, hálf-smeykur, en rauð-
hærði drengurinn varð þó enn
skelkaðri. . . . Hann sleppti hendi
litlu stúlkunnar, skauzt fram með
veggnum, þaut gegnum setustof-
una og inn í borðstofuna. Til þess
að vekja ekki eftirtekt, fór Julian
Mastakovich einnig fram í borð-
stofuna. Hann var rauðu'r í fram-
an eins og krabbi. Og þegar hann
sá sjálfan sig í speglinum, varð
hann dálítið vandræðalegur. Lík-
lega hefir hann skammazt sín fyr-
ir ákafann og æsinguna.
Ég las það út úr honum, að hann
langaði til þess að ná sér niðri
á rauðhærða drengnum, sem ekki
hafði sýnt hans þýðingarmiklu og
virðulegu persónu tilhlýðilega