Dvöl - 01.01.1938, Síða 32

26
D V ö L
lotningu, og var keppinautur
hans, eða gat að minnsta kosti
orðið það með tímanum — eftir
svo sem fimm ár.
Ég fór á eftir þessum mikla
manni inn; í borðstofuna, þar sem
ég varð vitni að merkilegum at-
burði.
Julian Mastakovich, sem var nú
orðinn sótrauður af gremju og
vonzku, var farinn að eltast við
rauðhærða drenginn, sem skauzt
til og frá, þangað til að ofsókn-
armanninum tókst að afkróa hann.
„Farðu héðan út! Hvað ertu
að gera hér? Farðu út héðan,
ræfillinn þinn! Ertu að stela á-
vöxtum? Hypjaðu þinn freknótta
flónshaus héðan burt!“
Drengurinn var orðinn dauð-
skelkaður og skreið í örvæntingu
undir borðið.
Ofsóknarmaðurinn, sem alveg
var nú orðinn hamslaus, þreif
stóran vasaklút og reyndi að reka
drenginn úr hæli sínu með hon-
um.
Til skýringar verð ég að geta
þess hér, að Julian Mastakovich
var gildur maður og þungur,
spikfeitur, búlduleitur og með
stóreflis ístru. Hann hamaðist
þarna másandi og blásandi af
gremju (eða afbrýðissemi?) og
barði til drengsins með vasaklútn-
um, eins og um lífið væri að
tefla.
£g skellihló. Julian Mastakovich
sneri sér við, alveg steinhissa, og
yar auðsjáanlega búinn að gleyma
með öllu sínum frábæra virðu-
leik.
Rétt í þessu kom húsbóndinn
inn um dyrnar andspænis okkur.
Pá slcreið drengurinn undan
borðinu og dustaði af hnjám
sínum og olnbogum.
Júlian Mastakovich flýtti sér að
bera vasaklútinn, sem hann hafði
notað fyrir barefli, upp að nefinu,
eins og til þess að snýta sér. Hús-
bóndinn leit á okkur heldur tor-
tryggilega.
En af því að hann var maður
heimsvanur og kunni að stjórna
sér, greip hann það ráð, að lát-
ast hafa verið að leita að hinum
háæruverðuga gesti sínum.
„Petta er drengurinn, sem ég
var að tala um við yður“, sagði
hann, og benti á rauðhærða
drenginn. „Ég leyfi mér að vonast
eftir því, að þér sýnið honum
góðvild yðar.“
„Einmitt það“, umlaði Julian
Mastakovich, sem enn var ekki
fullkomlega búinn að ná valdi yf-
ir sér.
„Hann er sonur kennslukonunn-
ar minnar“, bætti húsbóndinn við
auðmjúklega. „Hún er fátækur
vesalingur, ekkja eftir heiðarlegan
embættismann. Pað er þess
vegna, ef það er mögulegt fyrir
yður að — —
„ómögulegt! ómögulegt!“
hreytti Julian Mastakovich út úr
sér. „Pér verðið að afsaka það,
Philip Alexeijpvich, ég get það
alls ekki. Pað eru margar orsakip