Dvöl - 01.01.1938, Blaðsíða 34

28
D V O L
þar átti að fara fram. Dagurinn
var skuggalegur, og nú byrjaði að
rigna.
Ég olnbogaði mig áfram gegn-
um mannþröngina og inni í kirkj-
una. Par sá ég brúðgumann, lít-
inn, þéttvaxinn ístrumaga, sem
alltaf var á þönum við að gefa
einhverjar fyrirskipanir.
Loksins var tilkynnt, að brúð-
urin væri að koma. Ég tróðst
þangað, sem gott var útsýni, og
þá sá égbrúðurina.dásamlegafall-
ega stúlku, en föla og rauna-
lega. Hún var eins og hálf-utan
við sig, og mér sýndust augu
hennar rauð og þrútin af gráti.
Fyrirmannlegir hörkudrættir, á-
samt hátíðlegri alvöru, gerðu and-
lit hennar enn fegurra. En þrátt
fyrir þessa hörðu drætti og al-
vörusvipinn, skein barnslegt sak-
leysi út úr sorgbitnu andlitinu.
Það var eitthvað ósegjanlega ung-
legt, blítt og viðkvæmt yfir svip
hennar, sem án orða bað um
miskunn.
Einhverjir nærstaddir sögðu, að
hún væri sextán ára. Ég fór að
athuga brúðgumann nánar. Allt
í einu þekkti ég hann. Það var
enginn annar en Julian Masta-
kovich, sem ég hafði ekki séð í
fimm ár. Ég leit á brúðurina.
„Quð minn góður!“ Ég lædd-
ist út úr kirkjunni eins fljótt og
ég gat. Ég heyrði masiðí í fólkinu,
sem var að tala um, hvað brúð-
urin væri rík, — um 500 þús.
Stökur
Margt hrapadi örskjótt l heljarrann,
sem hundmö ár var ad skapast.
Pad hnoss, er óg leitadi ad lengst
og fann,
af litilli vangá má tapast.
Par sem gleöihrönnin hœst
hefur sig frá legi,
dýpsti sorgardalur nœst
dylst vid stafn á flegi.
Minna pér pótt máttarsmátt
megnir pú að grœta,
ekki er vlst, hvort aftur mátt
úr pvt seinna bœta.
Misgjöroanna minning sár
margan rœndi gleði,
pó má vekja upp pgngri tár,
pað, sem aldrei skeði.
Feigast alls er fegurst blóm.
Fáir kveða upp róttan dóm.
Sá, sem lýsti lengst um vegi,
lýsti oft stnum fótum eigi.
ÞORSTEINN JÓNSSON
Úlfsstöðum.
rúblna í heimanmund og þar fram
eftir götunum.
Áætlunin hans hefir þá stað-
izt“, hugsaði ég, þar sem ég var
að troðast út á götuna.
Egill Bjarnason
Þýddi,