Dvöl - 01.01.1938, Side 35

D V Ö t
29
Að svara bréfum
Sveinn Björnsson, sendiherra
Eitt af því, sem nútímamaður-
inn skoðar sem sjálfsagðan hlut í
daglegu lífi, er það að geta sent
bréf langar vegaleiðir, jafnvelfrá
öðrum enda hnattarins á hijnn, með
því að kaupa fyrir nokkra aura
smá-frímerki, líma það á bréfið og
stinga bréfinuj í 'póstkassa á næstu
grösum. Fyrir aurana, sem frí-
merkið kostar, fær t. d. maður
austur í Skaftafellssýslu þennan
flutning á bréfinu: Til Reykjavík-
ur, frá Reykjavík með skipi til
Bretlands, um Bretland,þaðan með
skipi yfir Atlandshaf, frá höfn á
austurströnd Ameríku, um þvera
álfuna vestur í Klettafjöll, á póst-
stöð þar og þaðan borið heim á
heimili þess, sem bréfið er stílað
til, máske í afskekktu koti langt
upp í sveit. Þetta kostar allt 35
aura.
Á sama hátt getur maðurinn
vestur í Klettafjöllum fengið flutt
bréf til kunningja síns austur í
Skaftafellssýslu.
Ef bréfritarinn þyrfti að sjá um
allan þennan flutning sjálfur,myndf
það kosta of fjár, svo mikið, að
hann myndi aldrei láta sér detta
í hug að skrifa bréfið. Póststjórn-
irnar, ásamt stofnun, sem heitir
alþjóðapóstsambandið, sja um
þetta allt. Og þetta kostar sömu
35 aurana, eða þar um bil, hvert
á land sem menn vilja senda bréf,
nema þar sem samningar eru milli
landa um lægra gjald. T. d. kost-
ar> þetta aðeins 10 aura innan
brezka heimsveldisins, sem nær
um allan heim. Og þessi bréfa-
burður er bæði fljótur og afar-
áreiðanlegur.
Ein af grundvallarstoðunum,
sem renna undir þetta dásamlega
bréfaflutningskerfi, er óbrotin
hugmynd: Venjan er, að sá, sem
fær bréf, svarar því. íslenzka
póststjórnin fær peningana fyrir
frímerkið, sem maðurinn keypti
austur í Skaftafellssýslu, en can-
adiska póststjórnin fær peningana
fyrir svarbréfið frá manninum