Dvöl - 01.01.1938, Qupperneq 39

D V 0 L
33
hefir sjálfsagt dottið það í hug. —
Ikey var bálskotinn í Rosy. Hún
setti blæ sinn á allar hugsanir
hans. Hún var tákn efnablöndu,
sem var ólastanlega saman sett
og ekki varð jafnað við neina
aðra, jafnvel þótt sú síðarnefnda
væri nákvæmlega saman sett eftir
dularfyllstu fyrirsögnum lyfja-
fræðinnar. En Ikey var feiminn
og uppburðarlítill, og ást hans
hafði enn ekki brotizt úr viðjum
hlédrægni og minnimáttartilfinn-
ingar. Bak við búðarborðið var
hann fær í flestan sjó. Þar ræddi
hann málin í ljósi sinnar sérþekk-
ingar, og umsögn hans var greið
og gagnorð. En þegar út á göt-
una kom, var hann sá nærsýni
tnaður, sem fyrir tvílræði sitt og
hikandi framkomu tafði umferð-
ina og fékk fyrir það margt ó-
þægilegt orð í eyra. Auk þess
klæddist hann illa sniðnum, blett-
óttum fötum, sem lyktuðu af alóe,
ammoníaki og öðru slíku góð-
gæti.
En það var ljón á vegi Ikey’s —
Chunk McGowan!
Hr. McGowan lagði sig fram
um að vinna hylli Rosy. En hann
var ekki óframfærinn eins og
Ikey, 0g vék ekki úr vegi fyrir
smádeilum. Engu að síður var
hann kunningi Ikey’s og viðskipta-
vinur, og leit oft intt í lyfjabúðina.
Venjulegast var það til þess að
fá joð í skrámurnar, sem leitt
höfðu af skemmtilegu kvöldi á
einhverjum gildaskála.
Eitt kvöldið kom McGowan inn
í lyfjabúðina og tók sér sæti. I
fljótu bragði varð ekki annað séð,
en að hann væri jafn öruggur og
óbugandi og venjulega.
„Ikey“, sagði hann, þegar vin-
ur hans var setztur andspænis
honum með mortélið, „hlustaðu
nú á mig. Mig vantar lyf — það
er að segja, ef þú hefir það, sem
ég þarfnast.“
Ikey virti vandlega fyrir sér
ytra útlit hr. McGowan, en fann
þar engin af hinum venjulegu ein-
kennum, sem smáskærur skildu
þar jafnaðarlega eftir.
„Farðu úr jakkanum“, skipaði
hann. „Mér kemur ekki á óvart,
þótt þetta háttalag þitt endaði
með því, að þú fengir hníf inn
á milli rifjanna. Ég var búinn að
spá þér því.“
Hr. McGowan brosti. „Ekki er
það rétt hjá þér, en staðarákvörð-
un sjúkdómsins er ekki fjarri því
rétta — undir jakkanum er það
og í grennd við rifin, skilurðu!
Ikey — við Rosy ætlum að strjúka
í kvöld og láta gefa okkur sam-
an í hjór.aband“.
Vísifingurinn á Ikey var kreppt-
ur yfir brún mortélsins. Hann sló
stautnum hastarlega á fingurinn,
en veitti því enga eftirtekt. Meðan
því fór fram, hafði brosið á and-
liti McGowans breytzt í vand-
ræðasvip.
„Það er að segja“, hélt hann
áfram, „ef hún verður sama sinn-
is, þegar stundin kemur. í tvær