Dvöl - 01.01.1938, Blaðsíða 49

þeim án þess að heilsa. Reiðkenn-
arinn blótar einsogTyrki, ensiða-
meistarinn er að fara með kvæði
eftir Hóras, . . . . >0r áttinni frá
hesthúsinu heyrist langt, ámátlegt
hnegg. Rar stendur sótrauði reið-
hesturinn ríkiserfingjans hnugginn
fyrir framan tóma jötuna sína;
hestasveinarnir höfðu gleymt að
gefa honum.
En konungurinn? Hvar er hans
hátign konungurinn?.........Kon-
ungurinn hefir lokað sig inni í her-
bergi sínu, lengst inni í höllinni.
. . . .Með drottninguna er öðru
máli að gegna. . . . Hún situr við
höfðalagið! í rúmi litla ríkiserfingj-
ans og fallegt andlitið er laugað
tárum. Hún situr og hágrætur svo
að allir sjá, rétt eins og hver önn-
ur almúgakona.
I kniplingarúminu sínu liggur
litli ríkiserfinginn með lokuð aug-
un, hvítari í framan en svæflarn-
ir, sem hann hvílir á. Allir halda
að hann sofi, en litli ríkiserfing-
inn er ekki sofandi. .. . Hann snýr
sér að móður sinni, ogþegarhann
sér að hún grætur, segir hann:
,,Frú drottning, af hverju eruð
þér að gráta? Haldið þér raun-
verulega að ég sé að deyja?“.
Drottningin ætlar að svara, en
kemur engu orði upp fyrir ekka.
„Verið þér ekki að gráta, frú
drottning; þér gleymið víst, að
ég er ríkiserfinginn í Frakklandi,
og að ríkiserfinginn getur ekki
dáið svona. . .“
Drottningin grætur ennþá ákaf-
ar, og litli ríkiserfinginn fer að
verða hræddur.
„Takið eftir“, segir hann, „ég
vil ekki leyfa dauðanum að koma
og taka mig, ogégveitvel, hvern-
ig ég á að varna því, að hann
komist hingað. . . Pað á að láta
koma hingað þegar í stað fjöru-
tíu leiguhermenn og halda vörð
um rúm vort .... og hundrað
fallbyssur vera til taks nótt og dag
fyrir neðan glugga vora, með log-
andi kveikjuþræðina! Og vei þá
dauðanum, ef hann vogar sér að
nálgast oss! ....
Til þess að þóknast hinu kon-
unglega barni, gaf drottningin
merki. Jafnskjóít heyrðist þungum
fallbyssum ekið til í hallargarð-
inum og fjörutíu vopnaðir leigu-
hermenn röðuðu sér fyrir framan
herbergið. Petta voru gamlir, grá-
skeggjaðir þjarkar. Litli ríkiserf-
inginn klappaði saman höndunum,
þegar hann sá þá. Hann þekkti
einn þeirra og kallaði í hann:
„Lorain! Lorain!“
Gamli hermaðurinn gekk skrefi
nær rúminu.
„F.n hvað mér þykir vænt um
þig, L.orain minn gamli. . . . Lof-
aðu mér að sjá snöggvast stóra
sverðið þitt. . . Ef dauðinn ætlar
að taka mig, þá verður að drepa
hann, er það ekki rétt?“
Lorain svaraði:
„Jú, yðar hétign. . .“
Og tvö stór tár hrundu niður
veðurbarðar kinnarnar á honum.
í þessum svifum kom skriftafað-