Dvöl - 01.01.1938, Qupperneq 56

50
D V 0 L
Hann verður alls ekki ánægð-
ur fyrr en hann sér hana halda
skálinni að vörunum. Hún tekur
afar smáa sopa, til þess að hún
virðist neyta meira en hún raun-
verulega gerir.
Þrátt fyrir öll hennar brögð,
veit maðurinn vel, hve forði
peirra er takmarkaður og hvern-
ig börnin þrábiðja um mat. Móð-
irin þaggar niður, í þeim, en þau
taka það ekki ávallt til greina,
og stundum bera drengirnir sig
mjög illa. Einu sinni voru þeir
rjóðir og hraustlegir. Þá fengu
þeir að borða nægju sína. Þeir
skilja ekki, hvernig því er varið,
að vatnið skuli hafa komið og
hulið akrana. Þeir álíta, að fað-
irinn hljóti að geta fundið ein-
hver ráð.
Síðan gengur hann frá þeim
og tekur sér sæti við vatnið.
Hann grípur höndunum fyrir
bæði eyru til þess að heyra ekki
kveinstafi sona sinna. Þegar þess-
ir atburðir gerast, stirðnar andlit
móðurinnai' af skelfingu og hún
hvíslar að drengjunum sínum:
„Gerið föður ykkar ekki örvingl-
aðan! Hafið hljótt — heyrið það,
hafið hljótt!“
Þeir þagna, er þeir sjá ajndlit
hennar. Inn á vitund þeirra læð-
ist tilfinning um hættu, en þeir
vita ekki, hver hún er.
Á þennan hátt haldja áfram
hræðileg, hljóðlát átök milli föð-
ur og móður. Með hverjum degi
minnkar mjölið í körfunni — og
flóðið lækkar ekki. Móðirin held-
ur áfram að telja börn sínj í nátt-
myrkrinu.
En hún getur ekki endalaust
neitað sér um svefn. Þrekuð af
langvarandi hungri sofnar hún
nótt eina, án þess að ,gera sér þess
grein. Armar hennar hvíla yfir
börnunum. Hún verður þess ekki
vör, að faðirinn rís á fætur og
hvíslar einhverju að litlu telpun-
um. Þær fylgjast með honum.
Stuttu síðar kemur hann skjögr-
andi til baka, einn síns liðs. Hann
leggst aftur til hvíldar. Nokkur
djúp andvörp líða frá brjósti
hans. Hvert andvarp er eins og
sársaukastuna.
Náttmyrkrið hefir þokað fyrir
grárri morgunskímu, þegar móð-
irin hrekkur upp af svefni sín-
um. Hún er gripin sterkum ótta.
Áður en hún er vöknuð til fulls,
er henni ljóst, að hún hefir sofið.
Hendur hennar þreifa eftir börn-
unum — hvar eru hinar tvær?
Hún æpir upp og stendur skjót-
lega á fætur. Hún þýtur til manns
síns, þrífuri í hann og hrópar:
„Hvar eru börnin?“
Hann situr í hnipri á jörðinni
og hvílir höfuðið á hnjánum.
Hann svarar ekki.
Móðirin er viti sínu fjær. Hún
grætur ofsalega, þrífur í öxl
mannsins og hrópar í eyra hans:
„Ég er móðir þeirra — ég er
móðir þeirra!“
Óp hennar vekja hitt fólkið.
Enginn mælir orð frá vörum. öll-