Dvöl - 01.01.1938, Side 57

D V 0 L
51
Borg dauðans
Lífið í Pompei fyrir tvö þúsund árum.
Eftir Rannveigu Tómasdóttur.
Pað er vor í Neapel. Sólin skín.
Við höllum okkur fram á stein-
riðið við sjóinn. Lognaldan gjálfr-
ar við klettana hjá Castel
delhOvo. Neapelflóinn er speg-
ilsléttur og skínandi blár. Langt
úti rís Capri hátt úr sæ, hún er
um er ljóst, hvað hér hefir orðið
að deiluefni. Sömu átök hafa átt
sér stað meðal þeirra allra. Móð-
irin berst lítt af. Milli grátkvið-
anna stynur hún upp:
„Engin móðir gæti framið þetta
hræðilega — það eru aðeins feð-
urnir, sem ekki elska börn sín og
ekki geta unnað þeim matarbita!“
Nú lætur loks hinn þunglyndi
maður til sín heyra. Hann lyftir
höfðinu frá hnjánum, rennir aug-
unum til konunnar og tautar fyr-
ir munni sér:
Heldur þú ef til vill, að ég hafi
ekki elskað þau?“ Hann lítur
undan og eftir stundarkorn segir
hann: „Nú svelta þau þó ekki til
bana!“ Hann grætur hljóðlaust,
og jafnvel móðirin þagnar, þeg-
ar hún sér afmyndað andlit hans.
V. J. þýddi.
borgarinnar brynjaði útvörður.
Borgin er hvít, svona í hæfilegri
fjarlægð. Fjarlægðin hylur gall-
ana, dökku afkimana og eymdina.
Iiéðan sjáum við borgina tindr-
andi hvíta og fagra við bláu vík-
ina. Pálmatrén kasta skugga á
hvítan veginn. Upp úr Vesúvius
leggur mikinn reykjarmökk við
blátæran, skýlausan himininn. Við
erum að tala um að fara og líta
nánar á þetta fjall, þar sem eldur-
inn aldrei slokknar, og á borgina
Pompei, sem hulin var sjónum
mannanna um 18 aldir. Pað er
eins og leiðsögumennirnir hafi
komizt á snoðir um, að hér er bita
að hreppa. Hann er að vísu mag-
ur, en allt er betra en ekki neitt
á þessum erfiðu, ferðamannalausu
tímum. Peir ryðjast að okkur eins
og soltnir hundar. Qranda Joseppi
varð hlutskarpastur, hann talar
reiprennandi ensku og þýzku, er
hreinn og kurteis. Við ökum frá
Ráðhústorginu snemma morguns.
Göturnar eru margar þröngar og
skuggalegar, eftir þeim koma
langar raðir af skröltandi ávaxta-
og grænmetisvögnum. Flutning-
urinn gengur ekki hávaðalaust hjá
ítölum, það æpir hver í kapp við