Dvöl - 01.01.1938, Síða 58

b v ö L
$2
annan, ógrynni berfættra barna
lilaupa um eða sftja á gangstétt-
unum og sleikja sólskinið. Konur
ganga á torgin með körfur sínar
og krossa sig, þegar þær fara
framhjá Maríulíkneski eða ein-
hverjum dýrlingi. Leið okkar ligg-
ur um mörg smá, nærri samhang-
andi þorp. Þar eru yfir 200 spag-
hetti (makaroni) verksmiðjur, en
spaghetti er þjóðréttur Itala. Við
nemum staðar á stað einum, er
Belta Vista (Fagurt útsýni) heit-
ir, en staðir með því nafni eru
margir í ítalíu. Mig grunar, að
Jcseppi, okkar ágæti leiðsögu-
maður, hafi ekki einungis numið
þarna staðar til þess að lofa okk-
ur að njóta hins fagra útsýnis,
heldur til þess að fá okkur til að
líta inn í sölubúð eina mikla og
vinnustofu. Þar er á boðstólum
ýmislegt skart og minjagripir.
Oddhagir menn skera með leiftur-
urhraða klassisk andlit í hraun
og skeljar. Ef einhverjir af mun-
um þessum hefðu haft eigenda-
skipti, mundi eflaust smáskilding-
ur hafa runniö í vasa okkar góða
Joseppi. Við ökum framhjá hinni
fornu borg Herculanum, sem
stendur á fögrum stað við sjóinn.
Hún eyddist af hraunflóði úr Ve-
suvius árið 79 e. Kr. Gróðurinn
hefir fyrir löngu þakið hraunið og
borgin byggzt. Þá erum við kom-
in til Pompei, en borg dauðans
er enn hulin sjónum okkar af ið-
grænum trjám. Þar er snoturt
veitingahús, og við setjumst nið-
ur í garðinum og fáum okkur
hressingu. Það er sól og logn,
blöð trjánna hreyfast ekki. ítali
með hrafnsvart hár og tindrandi
augu syngur fyrir okkur blíða,
fagra söngva, en tveir félagar
lians spila undir á fiðlu og gítar.
Á eftir kemur diskurinn, er skild-
ingarnir eiga að hrynja á. Það
er þetta, sem mér féll langverst
í ítalíu, að mega aldrei líta við,
án þess að hafa peninga í hendinni.
Ég get aldrei losnað við þá til-
finningu, að ég geri lítið úr þeim
manni, sem ég rétti að skilding.
Við göngum um litla, skógi vaxna
hæð, þar komum við að hliði
einu; þegar inn fyrir það er kom-
ið, hverfum við tvö þúsund ár
aftur í tímann. Það var árið 79
e. K., að Vesuvius var í óhemju
vondu skapi. Hann spjó hrauni og
ösku yfir allt, sem nærri var, þá
grófst Pompei í ösku á þrem
dögum. Þar bjuggu þá um 35
þús. manns. Það er talið, að um
2 þús. hafi farizt. Nú hefir borg-
in að nokkru verið grafin upp
og er þar að finna hinar full-
komnustu heimildir, sem til eru,
um lifnaðarhætti þeirra' tíma.
Fyrst förum við inn í safn það,
sem hefir að geyma hina ýmsu
muni, er upp hafa verið grafnir.
Það eru drykkjarker, eldhúsáhöld,
skrautgripir og snyrtiáhöld. Ekki
voru fáar þær krukkur og
krúsir, sem konur þeirra tíma
hafa haft undir andlitssmyrsl sín.
Ég held, að nútímakonur séu