Dvöl - 01.01.1938, Qupperneq 62

56
D V ö L
D i e u ! Þær virtust kunna því vel,
að fá dálítinn yl, ekki glottu þær
svo lítið til okkar".
Brynjaður riddari barði hnef-
um á brjóst sér, og muldraði út
um bláar varirnar: „Pú hreppir
langan og bölvaðan vetur nú, í
þessu helvízka landi!“
Oamla konan hafði jafnað sig
dálítið. Hið eina, er gat bent á
aldur hennar og þreytu, var ofur-
lítill skjálfti i sterklegum kjálkun-
um.
„Pað er maðurinn minn, hann
dó úr hitasótt. Ég er að flytja
hann til litla kirkjugarðsins, sem
nunnurnar eiga þarna á hæðinni.
Hann var oft í vinnu hjá þeim, og
þær lofuðu að sjá honum fyrir
greftrunarstað“.
„Hvernig gaztu rekið saman
þessa líkkistu?“ spurði grannvax-
inn merkisberi. Hann var nógu
ungur til þess að harma eyðilegg-
ingu landsins og hinar látlausu
blóðsúthellingar.
Augu hans leiftruðu af reyking-
um og víndrykkju, en andlit hans,
yfir hinum bláa einkennisbúningi,
var þrátt fyrir ögrun hernaðarins,
hrukkulaust og svipurinn óþving-
aður.
„Maðurinn minn var trésmið-
ur. Hann smíðaði sína eigin
kistu meðan timbrið var ódýrt“.
Hermennirnir geispuðu og
störðu fram fyrir sig, þungbúnir
á svip. Það var eitthvað ægilegt
við þessa gömlu norn, svona
kraftmikil, svona horuð, með stór-
ar, vinnuslitnar hendur, kinnfiska-
sogin og silfurhærð, með upp-
þornað vatn í munnvikunum, og
oddhvast, starandi augnaráð, ef
til vill göldrótt. „Mjög líklegt",
sagði undirforinginn í slæmu
skapi yfir handleggsbroti, er illa
var bundið um (jafnvel sigurveg-
arana vantar svo að segja allt til
alls) „að kerlingin hafi peninga
gða einhvern góðan varning í
þessum kassa. Ég hefi heyrt talað
um samskonar óþrifalega bragða-
refi, v i e 11 e f o 11 e“.
Merkisberinn gekk aftur leti-
lega að vagninum. Hann glotti
yfir því, með sjálfum sér, ef eitt-
hvað af herfangi hefði orðið eftir
í Klotz. Það var annars merki-
Iegt, að kerlingin skyldi komast
lífs af.
Slæpingjarnir í kring, glottu, er
hann hörfaði frá vagninum, megn-
an rottnunarþef lagði að vitum
hans, sem voru þó ekki orðin við-
kvæm fyrir öllu.
„Parblien, þú hefir nógu
lenrri haldið vagninum, ma fiel-
1 i“, sagði hann og hélt fyrir nefið.
„Lofað veri hans heilaga nafn“,
muldraði gamla konan. „Varð
ekki líkami minn að fá nvjan kraft,
til þess að koma þessu öllu ífram-
kvæmd. En það er erfitt“.
„Áfram með þig“! þrumaði
merkisberinn.
Um leið og gamla konan hallaði
sér áfram til átaks, kastaði hann
síðsprottinni villirós, sem hann