Dvöl - 01.10.1939, Qupperneq 22

260
D VÖL
reyna að troða honum í vasa sinn,
eins og móðir hennar hafði ætlað
að gera ekki alls fyrir löngu. Að
draga saman fyrir slaghörpu —
ekki nema þaö þó! Og enginn í
húsinu kunni að spila á hljóðfæri.
Hann skyldi svei mér gefa henni
slaghörpu! ... . Hann barði í skín-
andi látúnsskjöldinn á útihurð
hússins og skimaði í kringum sig.
Allra snyrtilegasta hús. Og snotur
smágarður umhverfis — rósagarð-
ur. Hver runnurinn tók við af öðr-
um; hann hafði aldrei séð svona
stórar rauðar og hvítar rósir. Eða
ilmurinn! Honum lá við hnerra
af þessari sterku angan.
Enginn kom til dyra. Hann sneri
sér við og barði aftur. Hvar var
vinnukonan? Hann gat ekki hangið
hér til kvölds. Hann var orðinn
svangur. Hann barði enn. Þá
heyrðist fótatak, að því er virtist
uppi á lofti, en færðist síðan hratt
niður og nær og hvell rödd hróp-
aði:
„Geturðu ekki beðið andartak,
vinur?“
Það var auðvitað frú Montague,
sagði Gomer við sjálfan sig. Hún
hélt, að maðurinn hennar biði við
dyrnar. Og í rödd hennar var hlát-
ur og eftirvænting. Já, svona áttu
konur að taka á móti mönnum sín-
um, þegar þeir komu þreyttir frá
vinnunni. Með óþreyjufullum rómi
kallaði hún „vinur“. Maður gæti
haldið, að konan sú arna væri fædd
til þess að vera eiginkona....
Dyrnar voru opnaðar upp á gátt.
Gomer varð um megn að hræra
tunguna. Hann starði einungis og
starði í orðlausri undrun. Frammi
fyrir honum stóð nakin kona, sem
síðan hörfaði hægt og hægt aftur
á bak og hélt krepptum hnefa á
milli brjóstanna.
„Hr.... hr.... Montague bað
mig. .. .“ stamaði Gomer og glápti
enn eins og stirðnaður á þessa sýn.
Drottinn minn, hvað hún var
falleg!
..... sagði mér....“ hélt hann
auðmjúkur áfram, „sagðist....“
Hann þagnaði og einblíndi á hana,
eins og væri hann dáleiddur.
Hjá neðsta stigaþrepinu snerist
hún á hæli.... lagði á flótta upp
stigann. Það var eins og stór, hvítur
fugl tæki til vængjanna og svifi
til himins.
.....sagði mér að segja yður, að
hann gæti ekki komið heim fyrr
en klukkan átta....“ æpti Gomer
inn í mannlaust anddyrið.
Hann dokaði litla stund við og
vænti svars. Hann heyrði hratt
fótatak hennar uppi á loftinu. Síð-
an kom hún aftur í ljós og var nú
hjúpuð víðum, bláum slopp. Hún
var kafrjóð í andliti, en hló, þegar
hún nálgaðist hann. En sá hlátur!
Gomer fann blóðið taka sprett i
æðunum. Sú blygðaðist sín ekki.
Og enn væru hvítu fæturnir henn-
ar berir. Þeir voru berir og vel lag-
aðir og liktust tveim liljum, sem
fallið hefðu á gólfið.
„Hvað voruð þér að segja um