Dvöl - 01.10.1939, Qupperneq 27

D VÖL
mín færir mér, Gomer Vaughan?"
byrjaöi hún og réði sér naumast.
í þetta skipti var einnig skelfing
í svip hennar.
Hann tautaði eitthvað, sem vott-
aði fyrirlitningu hans og bræði.
„Þessi dóttir þín hefir engan rétt
til þess að vera eiginkona, Lizzie
Hopkins,“ þrumaði hann. „Hleypur
til mömmu eins og smátelpa! Og
þú getur líka sparað þér það ómak
að koma hingað til þess að reka
nefið ofan í þetta mál. Nú ferð þú
heim til þín og skipar stelpukján-
anum, dóttur þinni, að hverfa þeg-
ar í stað heim til mannsins, sem
hún er gift. Heyrirðu það?“ Og
hann sneri snögglega baki við
henni.
„Mig undrar ekki, þótt þú blygð-
ist þín,“ svaraði frú Hopkins og
brýndi raustina, „mig undrar það
ekki. Þetta er hreint og beint
hneyksli, sem Blodwen sagði mér
frá áðan. Og hún hefir spurt mig
ráða. Viltu gera svo vel og muna,
að dóttir mín er sanntrúuð stúlka
og alin upp á góðu heimili, sem
aldrei hefir verið við nokkurt
hneyksli riðið. Og svo ætlar þú að
fá hana til þess að eiga þátt í
þessu.“ Og nú náði rödd hennar
hættulegri hæð. „Það er hræðilegt,
þetta,sem mér hefir borizt til eyrna.
Vissulega hæfir þér ekki að vera
kvæntur stúlku, sem vönd er að
virðingu sinni! Og skammast máttu
þín. Ég get gert mér í hugarlund,
hvað veslings Rowland minn sálugi
hefði sagt. Því að það skal ég segja
265
þér, Gomer Vaughan, að í fjörutíu
ár var ég gift honum og ekki í eitt
einasta skipti var ég neydd til þess
að halda svona viðbjóðslega sýn-
ingu á mér! Hvernig er það, maður,
óttastu ekki reiði guðs, hugsarðu
ekki um auga hans, sem yfir öllu
vakir og allt sér?“
Gomer sat aðdáanlega þögull
undir þessum reiðilestri. Hann
stakk þumalfingrunum undir belt-
ið, spýtti í eldinn og sagði:
„Þú ert hundgamall og þröng-
sýnn trúhræsnari, það ertu.“
Frú Hopkins fór að draga and-
ann dýpra og þyngra en áður.
„Þú móðgar mig og svívirðir! Það
vildi ég, að veslings Rowland minn
væri kominn hingað! Og að bless-
unin hún dóttir mín væri laus og
liðug í annað sinn!“
Þá missti Gomer jafnvægið. —
Hann sneri sér við og hrópaði:
„Haltu þér í skefjum, gamla, öf-
undsjúka bikkjan þín! Hvaða
skilning hefir þú á hjónabandi
ungs fólks nú á dögum? Og samt
skiptirðu þér af því! Hugmyndum
Blodwen beinir þú inn á rangar
brautir. Kona er hún þó, eða hvað?
Það er ekkert einstætt eða óheyri-
legt, sem ég fór fram á við hana.
Það er ekki lengra síðan en í dag,
sem ég var sjónarvottur að því
sama.“
Frú Hopkins var ekki sein á sér
að spyrja:
„Hver var það?“
Gomer var svo reiður, að hann
gætti sín ekki og svaraði, í því