Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 24

18
DVÖL
af þeim rykið, þó að enginn hefði séð þær
brosa fyrr. Blómin, sem hún sótti út í
garðinn,ilmuðu dásamlega og gluggaplönt-
urnar skutu út nýjum, þróttmiklum blöð-
um. Hún annaðist þær með nákvæmni.
Hin bjarta rödd hennar ómaði um húsið
og hún söng fyrir börnin og fólkið. Hún
söng um gleði sína og æsku.
Það var aðeins húsmóðirin, sem kunni
ekki að meta þetta og lét sér fátt um
finnast. Dúfa reyndi í fyrstu að nálgast
hana með sínum barnslega innileik, en
þar brást henni bogalistin, — hin stóð
álengdar, myrk og dul. Engin leið að kynn-
ast henni, hrífa hana með. Dúfu fannst
þetta dálítið ergilegt, en gaf sér engan
tíma til að hugsa það nánar. Það virtist
heldur engin áhrif hafa á gleði hennar.
Til þess var hún of heilbrigð og sterk
— og frjáls.
En þótt húsmóðirin og ókunna konan
ættu ekki skap saman, þá var það allt
öðru máli að gegna með húsbóndann. Eng-
inn hafði yngst eins áberandi og hann,
þær vikur, sem liðnar voru síðan hún
kom. Þarna var hann uppi með fugl-
um loftsins og var jafnvel farinn að iðka
fornar íþróttir, leikfimi og sund.
Þegar hún spilaði, söng hann með og
hún fékk bækurnar hans að láni. Þau
fóru langar gönguferðir í kvöldkyrrðinni
og hún fékk reiðhestana hans, þegar hún
kærði sig um. Um þetta hefði ýmislegt
verið sagt á öðrum bæ, en þegar hér er
komið sögu, hafði hin ókunna, grannvaxna
kona unnið traust og vináttu heimilis-
fólksins; það trúði engu illu um hana. Og
húsbóndinn hélt uppteknum hætti, að
brosa og gleðjast, og hann hafði ekki
fengið sér miðdegislúr í fullar sex vikur.
Hann var brúnn og hraustlegur eins og
skátastrákur og gekk meir að segja oft í
grænum stakk með brúnni reim. í reim-
inni hékk myndavél. Nú var sveitin allt í
einu orðin svo fögur; hin háu, tignarlegu
fjöll og birkikjarrið i hlíðinni, straumlygn
áin á leið til sævar, allt þetta var þess
vert að geymast á mynd. Einhvern veginn
atvikaðist það svo, að Dúfa sást oftast á
þessum myndum, stundum sást aðeins
annar vanginn á henni, en oftar sat hún
beint fyrir, með hvíta hattinn sinn á ská
í vanganum, eða berhöfðuð með breitt
band um hárið og gaf landslaginu svip
og tilverurétt! Þessar myndir voru síðan
framkallaðar uppi á skemmulofti. Dúfa
átti margar í handtöskunni sinni. Þetta
fannst bændunum, sem skófu þúfnakoll-
ana, órakaðir, myrkranna á milli, vera illa
farið með tímann, en Jón kærði sig koll-
óttan um það, sem öðrum fannst. Hann
virtist heldur ekki veita því athygli, að
konan hans fölnaði og lagði af með
degi hverjum, eins og hún hefði ekki
matarlyst, og að brjóst hennar voru að
verða slöpp, eins og vantaði í þau lifs-
máttinn, í vor höfðu þau verið svo stór
og fjaðurmögnuð. Nú voru þau heldur ekki
elskuð lengur og allir gátu séð muninn.
Hann, sem átti að hafa augun opin fyrir
þessu, sá ekkert. Hann greiddi sér bara
framan við spegilinn og heimtaði hreina
skyrtu í hverri viku.
Aðalheiður þagði. Hún ætlaði ekki að
verða til þess, að vekja óánægju á heim-
ilinu. Hún las bænimar yfir börnunum
sínum og bað guð að varðveita sig og sína
frá öllu illu, þar með taldar freistingar
holdsins. Þetta hlaut að lagast, þegar hin
færi í haust.
En AÖalheiður gerði líka dálítið meira
en að biðja. Einnig hún var farin að ganga
betur til fara, greiða sér oftar, líta í spegil.
Hún trúði því statt og stöðugt, að Kristrún
væri lauslætisdrós, sem notaði hvert tæki-
færi sem gæfist, til að ná ástum mannsins
hennar. Hún gat ekki til þess hugsað.
Einn sunnudagsmorgun var hún svo
komin með rautt silkiband um höfuðið,
hafði fundið það niðri í skúffu. Æ, því
mátti hún ekki líka vera fín? En bandið
klæddi hana ekki, það gerði hana bros-
lega, næstum þvi eins og hnýtt hefði ver-
ið slaufu í halann á litla kálfinum. Það
var bara Dúfa, sem gat leyft sér alla hluti,
líka að ganga í stuttum pilsum, eins og