Dvöl - 01.01.1940, Blaðsíða 17

D VÖL
11
Fyrirgefning’ syndanna
Eftir Þórdísi Jónasdóttar
Ein af þremur beztu sögunum í verðlaunasamkeppninni að áliti dómnefndar
— Alla! Alla mín!
Það var ungi bóndinn í Ási, sem var að
kalla á konuna sína laugardagskvöldið
fyrir hvítasunnu.
Hann kom alveg inn úr dyrunum og
hlustaði. Hár maður, sólbrenndur og dökk-
hærður, svipmikill, brúnin hvöss. Hann
kunni því illa, að konan hans skyldi ekki
svara um leið og hann kallaði. í stofunni
gat hún ekki verið, því að þá hefði hún
heyrt strax. Hún var eflaust úti í eldhús-
inu að baka til hátíðarinnar.
Og húsbóndinn kallaði aftur, en þó
nokkru lægra en áður.
Þá var svarað frá eldhúsinu og frú Aðal-
heiður kom fram í dyrnar, auðmjúk á svip,
vegna þeirra mistaka, að hún skyldi hafa
látið manninn sinn kalla á sig tvisvar.
— Hvað var það góði? sagði hún mild í
máli og brosti um leið, svo að djúpur spé-
bolli kom í ljós í hægri vanganum. Hún
var holdug og yfirbragðsfögur, klædd blá-
um léreftskjól og með stóra hlifðarsvuntu
utan yfir.
Ilmur brauðsins utan úr eldhúsinu fylgdi
konunni eftir, hendur hennar voru mjöl-
ugar og tóku af öll tvímæli um það, að
hún ætti annríkt. Hún var annáluð fyrir
smákökur sínar; messufólkið unni henni
hugástum.
Bóndi þessarar dásamlegu konu svaraði
ekki strax, en gaf sér tíma til að horfa á
hana. Einnig þau unnust hugástum. Ekk-
ert óánægjuorð hafði farið þeim í milli
síðan í fyrra, að presturinn gaf þau sam-
an. Og þá hafði tilhugalífið ekki verið
amalegt! Hvílíkir sólskinsdagar! Einmitt
svona áttu konur að vera, nægjusamar,
undirgefnar og blíðar, minnugar þess
hverju þær höfðu hátíðlegast lofað fyrir
altarinu. Þá var hjónabandið ekki í neinni
hættu statt.
— Heyrðu, Alla mín, byrjaði ungi bónd-
inn í föðurlegum rómi. Við eigum von á
gesti. Borgþór skólabróðir minn símaði til
mín fyrir stundu og bað mig fyrir unga
mágkonu sína, sem óskar eftir að dvelja í
sveit í sumar. Hún er nýlega orðin ekkja,
liklega eitthvað biluð á sinninu. Maðurinn
hennar dó snögglega í vetur af slysförum.
Það var allt mjög sorglegt að sögn. Ég
svaraði auðvitað, að konan væri velkomin
hingað; vissi að þú mundir ekkert hafa
á móti því, elskan mín.
Ungan konan stóð þarna í birtunni frá
næstu dyrum, stór og bjartleit, studdi
holdugri hendinni að þilinu og horfði með
trúnaðartraust í augum á mann sinn.
Hún virtist eiga æskuþrótt og heilbrigði í
ríkum mæli. Hún svaraði:
— Það er guðvelkomið mín vegna, fyrst
gestaherbergið er autt! Ég skal reyna að
vera þessari veslings konu eins góð og ég
get. Bara að maður verði nú ekki í ein-
hverjum vandræðum með hana.
— Við skulum vona, að ekki komi til
þess, og svo hefir þú nú svo gott lag á
fólki, elskan mín, svaraði ungi bóndinn.
Það var auðheyrt að hugur fylgdi máli.
— Og ekki veit ég nú það. Unga konan
andvarpaði, henni komu víst sem snöggv-
ast í hug erfiðleikar lífsins og þeir, sem
höfðu ekki jafn náin kynni af hamingj-
unni og hún sjálf. Svo mátti hún ekki vera
að því að heiðra bóndann lengur með
nærveru sinni, kökurnar gátu hæglega
brunnið í ofninum, messudagur að morgni
og von margra gesta. Hún hafði sent aðra
kaupakonuna út til að þvo kirkjuna og
líta eftir, hvort nokkuð væri af ullarpok-