Dvöl - 01.01.1943, Síða 6

4
DVÖL
aöartrausti og hélt áfram við ræð-
una.
„Þú gleymir alveg morgunmatn-
um, pabbi,“ sagði ung stúlka, sem
stakk glóbjörtum kollinum inn úr
dyrunum.
„Já, það er alveg satt, Rebekka.
Ég er klukkutíma of seinn,“ sagði
faðirinn og fór strax inn í stofuna.
Faðir og dóttir settust nú að
snæðingi. Ansgar réð sér alltaf
sjálfur á laugardögum, því að þá
var presturinn að semja ræðuna.
Það er erfitt að hugsa sér tvær
manneskjur, sem væru samrímd-
ari eða lifðu í innilegri vináttu, en
prestinn og hina átján ára gömlu
dóttur hans. Hún hafði alizt upp
móðurlaus, en hið ljúfa og hóg-
væra viðmót föður hennar var svo
móðurlegt, að ungu stúlkunni, sem
rétt aðeins minntist hins bleika en
brosandi andlits móður sinnar,
varð missirinn fremur angurvær
sorg en bitur söknuður. Og í aug-
um föður síns fyllti hún smátt og
smátt, er hún óx upp, hið auða
rúm, sem myndazt hafði við dauða
eiginkonunnar. Þessa ungu stúlku,
sem óx þarna hjá honum, vafði
hann allri sinni ástúð, viðkvæmri
af sorg og söknuði, og sársauki
hans mildaðist smám saman, og
friður ríkti í sál hans.
Þannig varð hann henni bæði
faðir og móðir. Og hann kenndi
henni að þekkja lífið út frá sínum
þröngu og hreinu sjónarmiðum.
Það varð æðsta hlutverk lífs hans
að vernda og verja hið óspillta eðli
hennar geg;n seyrni lífsins, — öllu
hviklyndinu og umrótinu, sem
gerir heiminn svo ruglaðan og svo
hættulegan og erfiðan viðskiptis.
Þegar þau stóðu saman á hæð-
inni fyrir ofan bæinn og horfðu
yfir hafið, úfið og æðandi, sagði
hann: „Sjáðu, Rebekka. Svona er
lífið, — lífiö, þar sem börn heims-
ins velkjast, þar sem öldur ó-
hreinna hvata hrekja hin veik-
byggðu för, sem fyrr eða síðar
steyta á skerjum, og brakið þekur
ströndina. Aðeins sá, sem reisir
sterkan varnarmúr um hreint
hjarta, getur boðið storminum
byrginn — og ólögin munu brotna
að fótum hans og fjara út.“
Rebekka hallaðist að föður sín-
um og fann þar öryggi og traust.
Allt var svo ljóst, sem hann sagði,
og það ljómaði eins og ljós, er lýsti
fram á leið, þegar hún hugsaöi um
lífið. Öllum spurningum gat hann
svarað — ekkert var skilningi hans
ofvaxið, eða of ómerkilegt til
svara. Þau sögðu hvort öðru hug
sinn eins og beztu systkin.
En þó var eitt undanskilið þess-
um trúnaði þeirra. Um alla aðra
hluti gat hún rætt við föður sinn.
En um þetta varö hún að gera
undantekningu, ganga framhjá
því — en komst það þó aldrei.
Hún þekkti hina miklu sorg föð-
ur síns: hvílíka hamingju hann
hafði átt — en misst. Með inni-
legri samúð fylgdi hún örlögum
allra elskenda í bókum, sem hún
las upphátt á kvöldvökunum. í