Dvöl - 01.01.1943, Blaðsíða 7

DVÖL
hjarta sínu vissi hún, að ástin er
það afl, sem veitir mesta ham-
ingju og veldur dýpstum harmi. En
í tengslum við ástina var eitthvað
hræðilegt, sem hún ekki skildi.
Henni fannst stundum eins og
skuggalegar verur væru á svgimi
um Paradís ástarinnar — siðlaus-
ar og óskammfeilnar verur. Við
hlið ástarinnar — hins heilaga
orðs — var stundum nefnd versta
svívirðing og dýpsta eymd. Og
stundum skeðu atburðir meðal
fólks, sem hún þekkti — atburðir,
sem hún gat ekki einu sinni hugs-
að um. Og þegar faðir hennar tal-
aði ströngum umvöndunarorðum
um spillingu siðgæðisins, varð hún
feimin við að líta framan í hann
langa stund á eftir.
Hann tók eftir því og gladdist
yfir því. Svona hrein og skær hafði
hún vaxið upp í umsjá hans.
Svo fjarri hafði honum tekizt að
halda öllu, sem truflaði hennar
barnslega sakleysi, að sál hennar
var eins og skínandi perla, sem
ekkert gróm náði að festast við.
Bara að hann gæti nú varðveitt
hana þannig framvegis.
Svo lengi sem hann gæti sjálfur
vakað yfir velferð hennar, skyldi
ekkert illt komast að. Og ef hann
yrði kallaöur burt, hafði hann þó
brynjað hana gegn lífinu, og það
mundi duga henni á örlagastund.
Og örlagastundin hlaut að koma.
Hann horfði á hana með tilliti,
sem hún skildi ekki og sagði af
■5
sinni miklu trú: „Já, já, — allt er
í herrans höndum.“
„Máttu ekki vera að því að
ganga svolítið úti með mér í dag,
pabbi?“ spurði Rebekka, þegar þau
risu upp frá borðum.
„Já, það er alveg satt. Ég hefði
áreiðanlega gott af því. Veðrið er
ágætt, og ég hefi verið svo dugleg-
ur í morgun, að ræðan er nærri
búin.“
Þau gengu út á stéttina framan
við dyrnar, sem vissu að útihús-
um prestssetursins. Það var sér-
kennilegt við prestssetrið, að þjóð-
vegurinn til borgarinnar lá gegn-
um húsagarðinn. Prestinum var
reyndar ekkert um þetta gefið, því
að hann óskaði eftir kyrrð fremur
öllu öðru, og þó að þetta hérað
væri nokkuð afskekkt, fylgdi veg-
inum ætíð nokkur erill og hávaði.
En Ansgar litli leit öðru vísi á.
Honum varð þessi litla umferð
mikill fagnaðarauki og sífelld
uppspretta skemmtilegra atyika.
Meðan faðir og dóttir stóðu á
dyrahellunni og ráðguðust um,
hvort þau ættu heldur að fara nið-
ur á ströndina eða ganga spölkorn
eftir veginum, kom litli riddarinn
allt í einu á harðaspretti inn í
garðinn. Hann var rjóður og laf-
móður, og Bukafalus var óður af
fjöri. Riddarinn stöðvaði hestinn
' beint fram af dyrunum með
snöggu taumtaki, svo skyndilega,
að djúp rák markaðist í sandinn,
„Þeir koma! Þeir koma!“