Dvöl - 01.01.1943, Qupperneq 10

8
D V O I.
„Það er mjög fallegt útsýni frá
Kóngshaugi, og svo er ströndin og
hafið —
,,Já, niður að sjó“, hrópaði Max
Lintzow.
„Já, það er ágætt“, sagði frúin.
„Ef þér getið losað mig við Lint- •
zow dálitla stund, þá er ég hólpin,
því að hann er verstur af öllum“.
„Ef ungfrú Rebekka vill vísa
leiðina, þá fylgi ég henni hvert
sem vera skal“, sagði ungi maður-
inn og hneigði sig.
Rebekka roðnaði. Þvílíkt hafði
hún aldrei heyrt fyrr. Þessi ungi
og laglegi maður hneigði sig djúpt
fyrir henni og talaði svona alúð-
lega. En það var enginn tími til
að hugsa um það. Brátt var hinn
glaði hópur kominn út á hlað og
hélt síðan gegnum garðinn með
Rebekku og Lintzow í fararbroddi,
og upp á litlu hæðina, sem köll\ið
var Kóngshaugur.
Fyrir mörgum árum fundust
þar fornleifar, og síðar hafði verið
plantaö þar nokkrum harðgerðum
trjám. Það voru einu trén í ná-
grenninu, að frátöldum trjánum
i garði prestsins, því að gjóstugt
var þarna um ásana á ströndinni.
Þessi tré höfðu þó með nógu löng-
um tíma náð að verða mannhæð-
arhá, en stofnar þeirra höfðu orð-
ið veðurbarðir og kvistóttir í norð-
annæðingnum, og greinar þeirra
teygðu sig allar móti suðri. í skjóli
trjánna hafði móðir Rebekku
gróðursett fjólur.
„Nei — hvílík heppni!“ hrópaði
elzta Hartwigsdóttirin. „Hér vaxa
fjólur! Ó, herra Lintzow, þér ætt-
uð nú að binda mér blómvönd til
kvöldsins".
Unga manninum, sem alltaf var
að reyna að geðjast Rebekku, virt-
ist hún hrökkva við, er þessi orð
voru sögð.
„Fjólurnar eru yður auðvitað
kærar“, sagði hann í hálfum
hljóðum.
Hún horfði undrandi á hann.
Hvernig gat hann vitað það?
„Ég held, að hentugra verði að
taka blómin um leið og við förum,
þá verða þau ferskari og lífmeiri
í kvöld, ungfrú Hartwig", sagði
hann.
„Eins og yður þóknast“, svaraði
hún stutt í spuna.
„Hún verður vonandi búin að
gleyma þeim þá“, sagði Max við
sjálfan sig.
En Rebekka, sem heyrði það,
undraðist með sjálfri sér, að hann
skyldi hafa meiri ánægju af að
vernda blómin hennar, en að
binda úr þeim vönd handa þessari
ungu og í'ríðu stúlku.
Eftir að fólkið hafði dáðst að
víðsýninu um stund, hélt það eftir
götutroðningum ofan í fjöruna.
Fólkið rabbaði saman og labbaði
um á þéttum og sléttum sandin-
um í sjávarmálinu. Rebekka var
dálítið feimin í fyrstu. Það var
því líkast sem þetta fólk talaði
mál, sem hún ekki skildi. Stundum
fannst henni það hlæja að engu,
og stundum var hún nærri farin