Dvöl - 01.01.1943, Qupperneq 43

dvöl
41
en mátti sig vart hræra, svo lé-
magna var hann. Hann verkjaði
mjög í hnakkann og útlimina.
„Hvar er ég? Hvað gengur að
mér?“ hugsaði hann. Og skyndi-
lega mundi hann undarlega
greinilega hvert atvik, sem fyrir
hann hafði borið síðasta mánuð-
inn. Hann skildi, að hann var
sjúkur og vissi, hvað að sér var.
Hann minntist margra hræðilegra
hugsana og óviðurkvæmilegra orða
og athafna, sem hryggðu hann og
skelfdu.
„Guði sé lof, að nú er þessu öllu
lokið“, tuldraði hann og sofnaði.
Fyrir utan opinn, járnstengdan
gluggann, var þröngur kimi milli
húsveggjanna og garðmúrsins. í
þenna kima steig aldrei neinn
maður fæti. Þar uxu villiviðar-
runnar og sýrenur, sem um þetta
leyti árs voru búnar mestu prýði
sinni. Garðmúrinn var hár. Gegnt
glugganum teygðu hávaxin tré
lim sitt yfir múrinn, því að hand-
an hans var hælisgarðurinn, og
gegnum laufið skein máninn. Til
hægri handar var önnur álma
hælisins, hvítmáluð, með ljós í
gluggum og járnrimla fyrir hverri
smugu, vinstra megin líkhúsið,
gluggalaust og skjallhvítt að sjá
í tunglsljósinu. Dálitla tungsskins-
glætu lagöi milli glugga rimlanna
inn á herbergisgólfið og yfir hálft
i'úmið og fölt, þreytulegt andlit
og lokuð augu hins þjáða manns.
Æðið var runnið af honum. Þarna
hvíldi örþreyttur maður og svaf
vært og draumlaust. Hann bærðist
eigi og dró andann af veikum
mætti. Rétt sem snöggvast hafði
hann vaknað til fullrar meðvit-
undar, en morguninn eftir steig
hann úr rúmi sínu jafn frávita
sem áður.
III.
„Hvernig heilsast yður?“ spurði
læknirinn hann daginn eftir.
Vitfirringurinn var nývaknaður
og hafði eigi enn skriðið undan
sæng sinni.
„Prýðilega“, svaraði hann og
rauk fram úr og skimaði eftir
skóm sínum og baðkápu. „Prýði-
lega. Það er aðeins eitt, sem að
mér amar.“ — Hann strauk um
hnakkann á sér. — „Ég get ekki
litið við vegna sársauka. En það
kemur ekki að sök. Allt er gott,
þegar maður skilur sjálfan sig og
aðra, og það geri ég.“
„Vitið þér, hvernig ástatt er fyr-
ir yáur.“
„Vitaskuld, læknir. Ég er í vit-
firringahæli. En geri maður sér
grein fyrir því, þá er það alveg
sama. — Bókstaflega alveg sama.“
Læknirinn horfði hvasst í augu
honum. Andlit hans var frítt og vel
hirt, hökuskeggið gult og greitt af
prýði og augun blá og stillileg.
Hann virti vitfirringginn vand-
lega fyrir sér gegnum gullspanga-
gleraugun sín.
„Hvers vegna starið þér svona
á mig? Þér getið ekki lesið í hug
mér,“ hélt vitfirringurinn áfram.
„En ég skynja greinilega allar