Dvöl - 01.01.1943, Síða 45

DV'ÖL
þessara ólíku frumefna. — Verið’
þér blessaðir og sælir, læknir.“
Læknirinn hélt leiðar . sinnar.
Flestii' sjúklinganna stóðu tein-
réttir við rúm sitt og biðu hans.
Enginn valdsmaður nýtur jafn
óbrigðullar virðingar meðal und-
irmanna sinna sem geðveikra-
læknir hjá sjúklingum sínum.
Vitfirringurinn hélt áfram að
ramba fram og aftur um herbergi
sitt, þegar hann var einn orðinn.
Honum var fært te. Hann gerði
sér ekki það ómak að setjast nið-
ur, heldur tæmdi tekönnuna í
tveim sopum og gleypti á svip-
stundu hveitbrauðssneið, sem hon-
um var rétt. Síðan snaraðist hann
út úr herbergi sínu og gekk allan
daginn fram og aftur um húsið,
steig þungt til gólfs og bar fæt-
urna ótt. Það rigndi þenna dag,
og þess vegna var sjúklingunum
ekki leyft að fara út í garðinn.
Þegar aðstoðarlæknirinn spurði
eftir nýja sjúklingnum, var hon-
um vísað inn í ganginn. Þar stóð
hann og þrýsti andlitinu að rúö-
unni í útidyrahurðinni. Hann ein-
blindi á einkennileg, hárauð
blóm, áþekk valmúum, sem uxu
í blómabeði fyrir framan dyrnar.
„Okkur þætti vænt um, ef þér
vilduð stíga snöggvast á vogina
okkar,“ sagði aðstoðarlæknirinn
og lagöi höndina á öxl á honum
Aðstoðarlækninum lá við að
æpa að skelfingu, þegar vitfirr-
ingurinn leit á hann, þvílík fólska
og hatur skein úr augum hans.
43
En þegar hann sá, hver það var,
sem ónáðaði hann, mýktust and-
litsdrættir hans óðar. Hann hlýddi
honum oröalaust, en virtist mjög
hugsi. Þeir gengu inn í skrifstofu
læknisins. Vitfirringurinn steig
mótþróalaust upp á vogina, og að-
stoðarlæknirinn skrifaði 109 pund
fyrir aftan nafn hans á sjúkra-
skránni. Næsta talan, sem þar var
skráð, var 107, hin þriðja 106.
' „Hann hjarir ekki lengi, ef þessu
heldur áfram,“ mælti læknirinn
og skipaði vinnufólkinu aö hlynna
sem bezt að honum.
En þrátt fyrir þessa skipun
læknisins og matgræðgi sjúklings-
ins megraðist hann sífellt, og allt-
af urðu tölurnar, sem aðstoðar-
læknirinn skrifaði, lægri og lægri.
Sjúklingnum kom sjaldan dúr á
auga um nætur, og alla daga var
hann á hvíldarlausu rápi.
IV.
Hann vissi, aö hann var í ör-
vitahúsi. Hann vissi líka, að hann
var sjúkur. Stöku sinnum vakn-
aði hann til fullrar meðvitundar
eins og fyrstu nóttina, einkum
þegar hann hafði hvílzt um hríð
eftir ei'ilsama og erfiða daga. Þá
verkjaði hann jafnan sárlega i
höfuð og útlimi. Ef til vill var það
tilbreytingarleysið í þögn og myrkri
næturinnar, sem olli því, að hann
skynjaði þá sem heilbrigður mað-
ur, ef til vill tregari starfsemi
heilans fyrst eftir að hann var
hrokkinn upp af værum blundi.