Dvöl - 01.01.1943, Qupperneq 51

DVÖL
4ð
Nú hófst hin imyndaöa barátta
á nýjan leik. Vitfirringurinn þótt-
ist finna mátt illskunnar hlykkj-
ast út úr blóminu eins og langar,
kvikar slöngur, sem hnykktu sér
áfrarn, læstu sig um hann, nístu
limi hans og smugu gegnum lík-
ama hans. Hann geröi ýmist að
gráta og ákalla guö eða ragna og
formæla. Blómið visnaði, er leið á
kvöldið. Vitfirringurinn traðkaði á
blöðum þess, er orðin voru dökk
°g máttvana, tíndi síðan saman
sundurmarðar leifarnir og fleygði
þeim í ofninn í baðhvelfingunni.
Hann hlýddi lengi á hvísl óvinar
síns í glóandi ofninum og gaf nán-
ar gætur að því, hvernig blöðin
undust upp og umbreyttust í ör-
fínan, drifhvítan öskusalla. Hann
blés á hann, og allt var horfið.
Þreki hans hrakaði mjög um
hóttina. En þó hélt hann áfram
eirðarvana reiki sínu daginn eftir,
skjögraði áfram með erfiðismun-
um og hrasaði oft. Hann var ná-
lega fölur og kinnfiskasoginn, en
ár djúplægum augunum var sem
eldur brynni. Hann tuldraði án af-
láts við sjálfan sig.
„Ég neyðist til að beita hörku-
krögðum“, sagði yfirlæknirinn við
aÖstoðarlækninn. „Hann má ekki
Við svona mikilli áreynslu. Nú er
hann ekki orðinn nema 93 pund.
Hann deyr bráðum, ef þessu fer
fram“.
Yfirlæknirinn var hugsi um
hríð.
„Morfín? Eða klóral?“ spurði
hann.
„Það er þýðingarlaust. Við
reyndum það i gær.“
„Þá verður að binda hann. En
ég er hræddur um, að hann lifi
þetta ekki af“.
VI.
Vitfirringurinn var fjötraður.
Hann var lagður upp í rúm sitt í
traustum örvitastakk og reyrður
við það. En því fór fjarri, að hug-
aræsing hans sljákkaði. í margar
stundir reyndi hann að slíta af
sér böndin, og að lokum tókst
honum að losa fæturna og síðan
allan líkamann. Hann rauk fram
úr rúminu og tók að ganga um
gólf með bundnar hendur. Öðru
hverju öskraði hann eins og dýr.
„Hvað gengur á“, hrópaði einn
gæzlumaðurinn og hraðaði sér á
vettvang. „Hver andskotinn hjálp-
ar þér! Gratzkó! ívan! Flýtið ykk-
ur. Hann er búinn að slíta sig
lausan“.
Þrír efldir menn réðust á vit-
firringinn, og harður atgangur
tókst. Vitfirringurinn varðist með-
an honum vannst þrek til, þrátt
fyrir miklar þjáningar. Loks var
hann ofurliði borinn, keyrður nið-
ur í rúmið og bundinn enn ram-
legar en áður.
„Þið vitið ekki, hvað þið eruð
að gera,“ hrópaði hann örvita.
„Þið munuð farast. Ég hefi veitt
því þriðja athygli; það er senn
fullþroskað. Leyfið mér að full-