Dvöl - 01.01.1943, Síða 55

D V Ö L
Inger, og hefði því verið eðlilegt,
að við öll yrðum samferða. Þess
vegna varð ég að fara svo sniðug-
lega að ráði mínu, að sjá um, að
hún fyndi ekki Inger, þegar hald-
ið var af stað heim, og síðan hafði
ég það verkefni að vefjast þannig
fyrir henni og halda henni gvo í
anda á leiðinni, að hún færi ekk-
ert að svipast eftir vinstúlku
sinni. — Gylltu hnapparnir á ein-
kennisbúningnum hans Karls voru
svo auðþekktir ....
Það varð því lítið um svefn að-
faranótt sunnudagsins, því að ég
varð að rísa snemma úr rekkju og
sinna mjöltum og öðrum morgun-
verkum.
Að því loknu lagðist ég til svefns
á ný og svaf fram undir hádegið.
Þegar ég vaknaði aftur og kom út í
garðinn, tók ég eftir því, að klef-
inn, þar sem aktygi og fleira af
slíku tagi var geymt, stóð opinn.
Þetta var öðru vísi en það átti að
vera, svo að ég fór yfir garðinn til
þess að loka klefanum.
Þar inni stóð þá Niels gamli
Hansen, faðir húsbóndans, og var
að bera svertu á fínustu aktygin,
sem til voru, og vandaði sig mjög.
Niels Hansen hafði hætt búskap
þetta sama vor, þegar sonur hans
kvæntist, og sleppt við hann bæði
jörð og búi. Sjálfur bjó hann nú
með kerlingu sinni og yngstu dótt-
ur, Inger, í litlu, snotru húsi, sem
hann hafði reist sér rétt i útjaðri
þorpsins. En hann var á hverjum
53
degi heima á bænum og vildi raun-
ar vera þar allt í öllu.
Hann hafði alltaf, frá því að ég
kom um vorið, auðsýnt mér alveg
sérstakan velvilja. Hældi hann mér
óspart upp í eyrun, og ég hafði
komizt að því, að hann blátt áfram
grobbaði af mér við nágrannana.
Get ég ekki neitað því, að þetta
hafði töluverð áhrif á mig, svo að
engum rnun þykja það undarlegt,
þó mér væri heldur svona vel við
karlinn.
Niels Hansen var um það bil sjö-
tugur að aldri, þegar hér var kom-
ið. Hann var hár maður vexti og
þrekinn, ekkert voru árin heldur
farin að beygja bak hans, og
ennþá var hann fríður sýnum og
alltaf fjörlegur í viðmóti. Elli-
mörk sáust því eiginlega engin á
honum önnur en þau, að hárið og
skeggkraginn, sem hann hafði á
höku og vöngum, var orðið alveg
snjóhvítt.
Ég kastaði á hann kveðju, um
leið og ég kom í dyrnar. En Niels
gamli sneri við mér breiðu bakinu
og kinkaði kolli til aktygjanna, sem
hann var að sverta. Hann var að
vanda með hálflanga pípu með
tréhaus furðulega miklum í munn-
inum og reykti í ákafa. En bak-
svipur hans var allur mjög á-
hyggjusamlegur.
Ég var að hugsa um að fara
aítur, en þá rétti hann úr sér,
sneri sér snögglega við, tók út úr
sér pípuna og sendi langa reykj-