Dvöl - 01.01.1943, Qupperneq 59

D VÖL
57
band blessazt fyrir því í bráðum
fjörutíu ár — lof sé Guði! — En
það er nú sama — einhvern tíma
kemur að því, að maður verður að
velja eina úr.... Laglega stúlku
myndarlega, vel verki farna og —
efnaða!" Niels gamli lagði undir
flatt og drap titlinga framan í
mig. „Og skeð getur, að hún fynd-
ist!“
Mér fór nú ekki aö verða um
sel. Ég sá það greinilega á gamla
manninum, að hann hafði ein-
hvern ákveðinn tilgang með öllu
þessu skrafi. Én mig langaði ekk-
ert til, að hann færi að segja mér
fyrir verkum í kvonbænaiðju —
og satt að segja var ég mjög langt
frá því að vera nokkuð að hugsa
um að staðfesta ráð mitt. Ég ætl-
aði því að slá hann út af laginu
með því að nefna þá ólíklegustu,
— stúlku, sem allir vissu að var
trúlofuð, þó það ætti víst að vera
heimullegt.
„Hvað segirðu um hana Elínu,
frænku hans Hermanns tengda-
sonar þíns, Niels Hansen?“ mælti
ég og reyndi aö líta alvarlega og
úhyggjusamlega út, eins og ég hélt,
að bezt ætti við.
„Hana Elínu, frænku hans Her-
manns?“ Niels gamli gretti sig
allan í framan. „Nei, slepptu
henni drengur minn. Ég sá reynd-
ar, að þið voruð eitthvað að kjá
hvort framan í annaö þarna niðri
á akrinum um daginn, þegar hún
var að hjálpa okkur aö hiröa. En
hú:er nú svona, hún Elín, hún
meinar ekki nokkurn skapaðan
hlut með því.... Og svo á hún nú
ekkert til. Hún er nú samt bezta
stúlka, hún Elín. En ég hélt, aö
þú vissir það, sem allir vita, að hún
er harðtrúlofuð rakara í Slagelse."
Ég varð niðurlútur og reykti í
ákafa. Ég gat ekki neitað, að ég
vissi þetta allt saman. — Og svo
sagði ég' hálfvandræðalega:
„Já, þarna sérðu, Niels Hansen.
Ég get ekki einu sinni fengið El-
ínu, sem ekkert á til — og hefði
það þó verið við mitt hæfi og
nokkurs konar jafnræði, þar sem
ég á ekkert heldur.“
„Vitleysa! mælti Niels Hansen.
„Ég er nú búinn að segja þér mína
skoðun á því máli. — En ég ætla
aðeins aö segja þér það, að ef þú
fengir s t ú 1 k u n a, þá yrði
kannske einhver ráð til að sjá þér
fyrir staðfestu, sem þú gætir verið
ánægður með. Láttu bara mig um
það!“
Mér fór nú að verða þetta blátt
áfram ráðgáta. Það var auðséð á
Niels gamla, aö honum var alvara,
og ég gat ekki skilið, hvað honum
gæti gengið til, eða hvaöa stúlka
þaö gæti verið, sem honum var svo
annt um að ég kvæntist, að hann
vildi vinna það til, að sjá mér
fyrir staöfestu, sem hér þýddi vit-
anlega ekki annað en ábýlisjörð
með tilheyrandi búi, ef þau ráð
mættu takast. — Ég sat því graf-
lcyrr á kassanum, saug pípuna og
hefi sjálfsagt litið fremur sauðar-
lega út, meðan ég beið þess, aö