Dvöl - 01.01.1943, Qupperneq 67

D VÖL
Abdúl ákva'ð að tefla á tæpasta
vað. Ibn Saud var bardagamaður.
Honum hlaut að getast vel að þeim,
er héldu djarfmannlega á málstað
sinum.
„Ég kom til Arabíu,“ mælti hann
„með falslaust hugarfar. Hinn há-
göfugi konungur allra sanntrú-
aöra veit, að sá maður, sem af
fölskvalausri einlægni hyggst að
að gera för sína til hinnar miklu
hátíðar, hlýtur umbun, jafnvel
þótt líkami hans komist aldrei til
borgarinnar helgu. í kóraninum
stendur skrifað, að sanntrúaður
maður, er eigi fær að gera píla-
grímsferð óhindraður, hljóti fyr-
irgefningu synda sinna, þótt hann
stigi aldrei á Arafatvelli, en synd-
ir hans bitna á þeim, er torveldar
för hans. Ef þér, hágöfugi kon-
ungur, hindrið för mína, lendir
syndabyrði mín á yður,“
Konungur sat stundarkorn kyrr,
er hann heyrði þessi orð, í fyrsta
skipti frá því Abdúl gekk fyrir
hann.
„Satt mælir þú, Abdúl Rah-
man,“ svaraði hann. „Jafnvel
konungi er óleyfilegt að banna
rétttrúuðum manni að koma til
borgarinnar helgu. Þó get ég ekki
fellt úrskurð um mál þitt hér. Ég
Vil íeita álits ráðgjafa minna í
Mekku. Ég mun senda þér hrað-
boð um málalokin.“
Þrátt fyrir loforð konungsins
liðu enn margir dagar, svo að ekk-
ei’t fréttist um fararleyfi til handa
Abdúl. Jedda var orðin að kalla
65
mannlaus borg. AÖeins tveir dagar
voru til stefnu. Abdúl dróst varla
á fætur, og Múníra, er ávallt
hafði verið vongóð og róleg, hai'ði
varpað frá sér síðustu voninni.
En þegar öll sund virtust lokuð,
kvaddi borgarstjórinn í Jeddu Ab-
dúl til viðtals.
„Konungurinn hefir veitt yður
fararleyfi til Mekku,“ mælri
borgarstj órinn formálalaust.
„Guöi sé lof og dýrð,“ hrópaði
Abdúl.
„Þó hefi ég aðeins fengið sím-
boð um þetta,“ hélt borgarstjór-
inn áfram. „Ég get ekki afhent
yöur vegabréfin fyrr en ég fæ
bréflega staðfestingu á símboð-
inu.“
„En senn eru síðustu forvöð,
göfugi herra.“
„Þér verðið samt að bíða.“
„Það er vilji konungsins, að ég
komist til Mekku. Reiði hans getur
legið við, ef það bregst,“ mælti
Abdúl í örvæntingu sinni.
Borgarstjórinn þagði um hríð.
Svo leit hann upp og mælti:
„Ég skal síma til Mekku og biðja
yfirvöldin þar að senda hraöboða
með skilríki yðar. Þá komast þau
hingað í kvöld.“
Seint um kvöldið kom Sýrlend-
ingurinn eineygi með vegabréfin
til Abdúls. Vagn úr konungsgarði
hafði komið með hin þráðu skil-
ríki. Nú var Abdúl og Múníru ekk-
ert að vanbúnaöi lengur.
Þau voru á fótum fyrir dögun
næsta morgun. Til Mekku voru