Dvöl - 01.01.1943, Qupperneq 72

70
D VÖL
mæði: Ef maður segði því, að
tíminn væri peningar, myndi það
spyrja, hversu það mætti vera.
Það hefir aldrei veitt öðru athygli
en dagarnir væru hver öðrum lík-
ir og telur þá sízt of fáa.
Þar kom að lokum, að hvert
sæti í salnum var skipað. Bekkjum
var fjölgað, og þó stóð fólk með-
fram veggjunum. Mér lék mjög
forvitni á því að komast að raun
um, hvað þarna skyldi fram fara.
Þar kom, að tjaldið var dregið frá.
Til vinstri á leiksviðinu stóð
stórt borð. Við það sátu nokkrir
menn klæddir einkennisbúningum.
Til hliðar stóð annað borð minna.
Á því gat að líta ritföng. Við það
sátu einnig nokkrir menn og var
sem þeir biðu þess, að leikurinn
hæfist. Við vegginn til hægri hafði
bekk verið komið fyrir. Baktjöldin
höfðu mjög látið á sjá. Veggirnir
léku á reiðiskjálfi, væri dyrunum
lokað.
Inn á leiksviðið kemur svo ungur
maður í fylgd með nokkrum lög-
regluþjónum. Hann nemur staðar
frammi fyrir stóra borðinu.
Sá, sem situr fyrir miðju borð-
inu, spyr hann einhvers. Hann
svarar mjög lágri röddu og snýr
baki að áhorfendum. Mér er ó-
skiljanlegt, að nokkur maður í
salnum hafi heyrt orð hans.
En sá, sem forsætið skipaði,
gerði hlutverki sínu frábær skil.
En raunar skildi ég ekki heldur,
hvað hann mælti. — Andlit hans
var áberandi sérkennilegt. Það var
eitt afþessum breiðleitu,stórskornu
rússnesku andlitum, ófrítt sem
gefur að skilja, en bar svo greini-
lega vitni um lífsfjör og alvöru,
að maðurinn varð ekki misskil-
inn. Mér varð hugsað til leikar-
anna okkar heima.
Hér átti sýnilega að vera um
réttarsal að ræða. Það var rann-
sóknardómarinn, sem skipti orð-
um við unga manninn. Hann
hlaut að vera borinn einhverjum
sökum — það lék ekki á tveim
tungum.
Ungi maðurinn var svo álútur
og hokinn í herðum, að maður gat
helzt gert sér í hugarlund, að hann
hefði allt frá æskudögum orðið að
sæta þungri refsingu fyrir bylt-
ingartilraun, sem mistekizt hefði.
Manni rann til rifja að horfa á
hann.
Sá grunur vitjaði huga míns, að
hann hlyti að vera saklaus, hvaða
sökum, sem hann annars væri bor-
inn — að ef til vill verðskuldaði
einhver annar þá refsingu, sem
ægði honum. Mér varð órótt í sæti
mínu og kenndi sárlega í brjósti
um unga manninn.
Dómarinn virtist enn hinn mild-
asti. Hann var aðeins svo ógnlega
alvarlegur á svip, að ungi maður-
inn fékk ekki umborið það. Ef til
vill hefir honum fundizt sem hann
stæði andspænis sannleikanum
sjálfum.
Nú kom ung kona fram á sjón-
arsviðið. Hún var föl í andliti, en
þó var sem skuggi hvíldi yfir svip
J