Dvöl - 01.01.1943, Qupperneq 74

72
DVÖL
til réttarhalda, þegar vænzt var
fjölmennis.
Að þessu sinni hafði verið um
morðmál að ræða.
Það voru bræður tveir, sem komu
við sögu. Þeir bjuggu uppi í fjöll-.
unum við Kákasus-veginn, all-
langt norðan við borgina. Yngri
bróðirinn var í þingum við stiilku
í næsta þorpi, sem var nokkru
neðar. Þorp þetta hét Dsuta eða
Dsjuta eða eitthvað áþekkt því.
Hann heimsótti hana, þegar hann
sá sér færi á, en sama sið iðka
bændurnir hér heima, svo að nýtt
fyrirbæri gat þetta svo sem ekki
talizt.
Þessu hafði eldri bróðirinn gefið
gætur, því að hann var einnig ó-
kvæntur. En ef annar hvor þeirra
fastnaði sér konu, fannst honum
það standa sér nær, því að ekki
gat hann gert strákinn að hús-
bónda á heimilinu.
Yngri bróðirinn, Benja mun
hann hafa heitið, gerði sér það
einnig ljóst, að honum fórst illa.
Hann vildi því halda atferli sínu
leyndu og laumaöist brott, er
hann fór til fundar viö unnust-
una. Þá tók Ramí — svo hét eldri
bróðirinn — aö hafa gát á honum,
lét hann aldrei sitja auðum
höndum heima við' eða sendi hann
til borgarinnar með osta og húðir.
Þegar hann kom heim úr ferð-
um sínum til borgarinnar var
Ramí jafnan nærstaddur. Venju-
lega elti hann bróöur sinn á rönd-
um liðlangan daginn, unz húma
tók. Þá fóru þeir inn og settust að
snæðingi. Að loknum kvöldveröi
sátu þeir við arininn og höfðu
auga hvor með öðrum. Þannig
sátu þeir oft langt fram á nótt.
Jafnvel eftir áð þeir voru komnir
í rúmið, lögðu þeir hlustirnar við
til þess að sannfærast um, að
hvorugur freistaði brottfarar.
En kvöld nokkurt hafði Benja
ákveðið að fara til fundar við ást-
mey sína, því að eirö hans var
þrotin. Hann beið, unz hann taldi
bróður sinn hafa fest svefn, en
þegar hann kom út úr dyrunum,
var Ramí þar fyrir og tók sér
stöðu við hlið honum sem skuggi
væri.
Iiann nam staðar, en átti þess
ekki kost að laumast inn aftur.
Þeir stóðu hvor við annars hlið um
stund. Ef til vill hefir hann beöiö
þess, að bróðirinn léti einhver orö
falla eða færi leiðar sinnar. Ramí
þokaöi ekki um set.
Niður fljótsins, sem rann eftir
dalnum, rauf næturkyrrðina,
þungur og dulrænn.
Benja steig nokkur skref hægt
og hikandi. „Ég ætla aö hyggja aö
uxunum", mælti hann. Honum
virtist Ramí brosa í myrkrinu.
Báðir lögðu þeir af stað — og
báðir héldu þeir hina sömu leið.
Þeir ræddust ekki við — báðir
voru þeir þegjandalegir. Þeir
gengu sinn hvorum megin vegar-
ins. Benja haföi forustuna. Remí
fylgdi honum fast eftir. Þeir gátu
vart greint veginn, sem þeir lögðu