Dvöl - 01.01.1943, Síða 80

78
tfVÖL
arkorn og mælti síðan: „Það var
óþarfi af þér að taka fram í fyrir
gamla manninum. Hann var
nefnilega að byrja að lýsa nátt-
úrufari við suðurheimskautið."
Ég komst að raun um, að gamli
maðurinn — þetta var árið 1910
— var að segja þeim, sem yngri
voru, að langt, langt suður í höf-
um lifðu mörgæsir, sem ekki gætu
flogið, og þar væru selir og fugl-
ar dauðspakir, af því að þar væru
engin rándýr, er þeim væru hættu-
leg, eins og er í norðurhöfum.
Þessarar orðræðu hefi ég oft
minnzt, þegar fólk hefir spurt mig
heimskulegra spurninga um það,
hvers vegna ekki séu mörgæsir í
norðurhöfum."
Peter Freuchen fór eitt haustið
verzlunarferð frá Týlistöðinni í
Norðstjörnufirði suður til Tassius-
ak og varð tepptur með menn
sína í nokkra daga við Jór-
víkurhöfða, norðan Melvilleflóa.
Gisti hann hjá Qolugtinguaq, sem
fyrr hafði verið einn af hjálpar-
mönnum Pearys.
Þar við Jórvíkurhöfða kynntist
Freuchen merkilegum manni, An-
gutidluarssuk að nafni, og er þessi
frásaga af honum og Itusarssuk
konu hans:
„Við dvöldum við Jórvíkurhöfða
í nokkra daga, því að ísinn hafði
brotnað í hríðinni. Við notuðum
tímann til þess að heimsækja vini
okkar og snæða góðan mat. Angu-
tidluarssuk var frægur fyrir
veizlur sínar og höfðinglegt ör-
læti. Dag einn vorum við allir
inni og biðum þess, að kjötið
soðnaði. Einn manna minna
barmaði sér yfir því, að veðrið
skyldi vera svo vont, að ekki var
hægt að sækja lýsisrunna haf-
tyrðla, sem hann langaði ákaft í.
Orð mannsins hafa áreiðanlega
verið höfð eftir, því að um kvöld-
ið heyrðum við hrópað fyrir utan
húsið: „Svo ber til, að boðið er
í giviag í húsi Angutidluarssuks
í kvöld.“
Vatnið kom fram í munninn
á okkur, og við þustum af stað.
En erfitt var um göngu sökum
veðurofsans, ekki sízt þar sem
byggðin við Jórvíkurhöfða er utan
í bröttum bergflúðum. En allir
komust þó til veizlunnar. Kven-
fólkið fór strax úr skinnsokkun-
um og skreið upp á hvílubekkina
og tók að hjala saman.
Angutidluarssuk sat á skákinni
við vegginn og spurði, hvort ekki
hefði verið harðsótt í hús sitt.
Síðan sagði hann okkur sögu af
manni, sem fokið hafði fram af
klettabrúninni, og ekki væri því
með öllu hættulaust að vera hér
á ferð.
„Ójú — ójú; hann hélt, að hann
gæti hlaupið þrep af þrepi. En
honum varð ekki annað en loft
fyrir fæti. Og þannig endar sagan
uf Kimik, sem reyndi að ganga í
loftinu.“
Við hlýddum þegjandi á söguna,
og hann hreyfði nýju umtalsefni.
En engan fýsti að heyra sögur. Að