Dvöl - 01.01.1943, Qupperneq 81

DVÖL
79
lokum var sem hann vaknaði af
draumi: Ef til vill var einhver
matlystugur meðal gestanna?
Það var einmitt matarvonin,
sem hafði dregið okkur þangað,
og þess vegna sögðum við, að við
hefðum nú ekki verið að hugsa
um mat. En ef hann vildi endilega
láta okkur fara að matast, þá viss-
um við, að hvergi í heiminum ^æri
jafn góður matur á boðstólum.
Gamli maðurinn hló. „Æ, æ; er
hús mitt fullt af fólki, sem ekkert
Veit? Hér býr maður, sem aldrei
getur svo mikið sem aflað sjálf-
um sér viðurværis. Ó, hversu sæll
ég er, þegar ég þigg góðgerðir í
húsum ykkar. En fyrst þið þekkið
mig ekki betur en þetta, verð ég
að segja ykkur sannleikann: ég
hefi alls ekkert að bjóða ykkur.
En af því að hvítur maður er með-
al ykkar, er bezt að láta skömm
’tthia sjást strax. Ef til vill varnar
hlygðunin mér máls.“
Litlu síðar tók öldungurinn sel-
skinnsreipi og gekk út. Við hin
sátum kyrr og ræddum um óvenju-
lega mannkosti hans. Einn sagði,
að Angutidluarssuk svæfi aldrei
að kalla á vorin, meðan selirnir
fegju á ísnum. Hann kæmi hvað
eftir annað í land með hlessta
sleða, en héldi jafnan undir eins
af stað aftur. Hann hvíldi sig
aldrei, nema þegar veður spilltist
og selirnir leituðu í sjóinn.
Að stundarkorni liðnu heyrðum
við til Angutidluarssuks úti fyrir
hyrunum:
„Ég þarfnast hjálpar. Ég er
gamall maður og veld ekki einu
sinni málsverði ofan í sjálfan
mig.“
Allmargir ungir menn þustu út
og komu inn aftur með reipi um
axlir sér. Við, sem kyrrir höfðum
setið, rukurn upp til handa og
fóta að hjálpa og lustum upp undr-
unarópi yfir þyngd þess, sem í
reipunum var, og sögðum háum
rómi, að þessu kæmum við aldrei
inn.
Loks' kom feikilega stór sels-
belgur gaddfreðinn og fannbarinn,
inn í dyrnar. Á eftir honum staul-
aðist húsbóndinn, sem snaraðist
hið bráðasta úr loðfeldi sínum,
svo að snjórinn bráðnaði ekki í
hann og vætti hann. Hann var
klaumaður í framan og brosti
gleiðu brosi.
Hann sagði okkur, að hann
hefði sótt fáeina litla fugla, því að
við hefðum allir gert ráð fyrir að
matast. „Manni datt í hug lítil-
fjörlegur giviag, sem var í kjöt-
gröf hér rétt hjá. Og nú var ein-
mitt ákjósanlegasta veður til þess
að sækja þenna slatta, svo að mað-
ur beitti hundunum fyrir sleða.“
Allir skildu, að hann hafði sótt
æki í kjötgröf sína, áður en hann
bauö okkur til sín, og skilið það
eftir niðri á ísnum.
Við sögðum hver við annan, að
þetta væri ofrausn: Hér hefði gerzt
atburður, sem við myndum vitna
til í mörg ár. En við vorum
hnuggnir yfir því, að hann skyldi
L