Dvöl - 01.01.1943, Qupperneq 109

D V ÖI
107
yngsta barnið hennar Jet háorg-
andi. Hin barnabörnin krupu á
gólfinu við kné mæðra sinna.
Þau voru alls fjórtán, einu
fleira en óhappatalan. Ljósmynd-
arinn sagðist sjaldan hafa séð
svona fallegan hóp samankominn
i ljósmyndastofu sinni. Það ætl-
aði nú samt sem áður ekki að
ganga svo greitt aö mynda þau.
Villi litli hélt áfram að skæla,
hann var svo hræddur við þennan
ókunnuga, síðhærða mann, sem
faldi sig bak viö svarta tjaldið, og
þegar átti að vekja athygli barn-
anna á brúðu, sem sat ofan á
myndavélinnii rak Villi upp slík
voða hljóð, að Truns varð að
standa á fætur til þess að hugga
hann. Þessu hélt áfram í fullar
fimmtán mínútur, og þegar þau
gátu loksins stillt sér upp aftur,
voru þau svo á nálum, að ekki
þurfti nema stunu eða hósta til
þess að allir færu að hlæja. Fyrstu
tilraunirnar urðu árangurslausar.
Santi hnerraði, alveg að þarf-
lausu, að því er virtist, og Henk
hrópaöi upp yfir sig um leið og
ljósmyndarinn hafði talið upp að
þremur. í annað skiptið stóð Kalli
of fljótt á fætur, vegna þess, að
hann hélt að allt væri um garö
gengið. Jan hafði líka klipið hann.
Hverju barni var refsað með
löðrung. í þriðja skiptið gekk allt
vel, þegar búið var að hugga
börnin.
Enginn hafði búizt við, að
myndasmiðurinn myndi biöja um
fyrirframgreiðslu, en af því að Dirk
þekkti hann vel, (Dirk vann í
lyfjabúð hinum megin götunnar),
borgaði hann honum smáupphæð,
og myndasmiöurinn lofaði, að
myndin skyldi verða tilbúin klukk-
an 10 á miðvikudagsmorgun.
„En hvernig fer, ef myndirnar
eyðileggjast?“ spurði Dirk í var-
úðarskyni um leið og hann kvaddi.
„Ef svo fer, þurfið þið ekki að
borga þær,“ svaraði myndasmiður-
inn.
„Ágætt,“ svaraði Dirk og var
sýnilega feginn.
Öllu þessu var auðvitað haldið
leyndu fyrir afa. Það voru bara
fjórir úr fjölskyldunni búnir að
segja honum frá þessu um kvöld-
ið. Jan hafði farið til afa síns og
til að biðja hann að gefa sér smá-
peninga fyrir kandísmola.
„Afi,“ sagöi hann, „ég veit, hvað
þú átt að fá í afmælisgjöf, en þú
getur áldrei getið, hvaö það er.“
Gamli maðurinn hló, tók píp-
una út úr tannlausum munninum
og sagði:
„Er það fallegt, Jan?“
„Við megum ekkert segja, afi.“
„Er það eitthvað gótt að borða?“
„Nei, það mundi skemma mag-
ann í þér,“ svaraði hann hlæj-
andi.
„Er það eitthvað til að lesa, ha?“
„Þú mátt reyna það.“
„Eitthvað til að sitja á?“
„Það geturöu áreiðanlega, ha,
ha, ha!“
„Eitthvað til ,aö klæða sig í?“