Melkorka - 01.06.1949, Blaðsíða 23

Já, einmitt það. Þar er hann kunnugur.
Þar eru vaskir menn.
Við tölum fram og aftur um fólkið fyrir
vestan. Hann býður mér inn í eldaskálann
og ráðskonan gefur mér kaffi. Mér þykir
alltaf gaman að tala við menn, sem vita, að
miðbærinn í Reykjavík er ekki miðdepill
íslenzkrar menningar.
Þeim tekst að gera við hjólið: Þeir bæta
slönguna og styrkja „dekkið“ með því að
vefja um það límbandi.
Óska þeir mér góðrar ferðar, og ég hjóla
inn í þorpið.
Auðvitað hafði fólkið ekki látið klukk-
una ráða fyrir sér á svona björtu kvöldi. Og
enginn fann að því við mig, þó að ég kæmi
seint.
Daginn eftir bregð ég mér snögga ferð
lengra út á nesið. Leiðin liggur meðfram
sjávarhömrum og ég verð að sæta sjávarföll-
um. Yzt á nesinu er fallegt þorp, hlýlega
umvafið hraunflákum. Tvær ungar stúlkur
standa við garðshlið og gefa sig á tal við mig.
„Verst að ekki er heiðríkt yfir jöklinum,"
segja þær, og við horfum allar á tignarlega
hvítserkinn. Þokubólstur huldi tindinn. Þær
stallsystur taka mig að sér eins og ganrlir
vinir, og ég kenr lreinr til þeirra beggja.
Það er of seint að lrjóla tii baka aftur. Nú
er komið flóð. Ég fæ far nreð „jeppa“.
Sólin er gengin í vestrið, og hamrarnir
fyrir ofan okkur eru ekki skuggalegir, eins
Framh. á bls. 24.
MELKORKA
21