Melkorka - 01.06.1949, Síða 39

Því er haldið fram af formælendum aðild.
ar okkar í hernaðarbandalagi, að ísland
muni dragast inn í næstu styrjöld þegar á
fyrsta degi hennar, og því sé nauðsynlegt
að vera viðbúin og fá samning við vestrænar
lýðræðisþjóðir um varnir landsins, þó án
allra skuldbindinga af íslands hálfu (og
væntanlega þá annarra líka, eins og minnzt
hefur verið á). Þar að auki sé slíkur samn-
ingur nokkurs konar siðferðisvottorð um, að
við séum lýðræðisþjóð. Málatilbúnaður
þeirra er að mestu innifalinn í greinargerð
vesturfaranna og vísast í hana. Þó verður
ekki hjá því komizt að spyrja: Hvernig má
sameina að liafa lier og vígbúnað til taks á
fyrsta degi styrjaldar og „engan her og her-
stöðvar á friðartímum“? Einnig hitt, livort
framferði okkar sé ekki öruggari sönnun um
lýðræðisást okkar en undirskrift á samning
— þó að ekki sé minnst á gjaldið, sem koma
skal fyrir vottorðið.
Aftur á móti álíta andstæðingar banda-
lagsþátttöku, að ef til styrjaldar kemur, sé
hættan fyrir okkur íslendinga því meiri, sem
ísland væri mikilvægara sem herstöð. Mikil-
vægi lierstöðvar fer eftir því, hve vel hún er
sett landfræðilega, og live vel hún er útbúin
til varnar og sóknar, og þar af leiðandi, hve
skeinuhætt hún er hinum styrjaldaraðilan-
um. Eftir því fer það, hvað hann vill leggja
mikla orku í að eyðileggja þessa herstöð.
Við höfum yfirlýsingar, bæði innlendar og
erlendar, um gildi ísland í stríði, vegna legu
landsins. Ef á þessum hagkvæma bletti væri
stórfelldur vígbúnaður að auki, má geta
nærri hve kappsamlega yrði gengið fram í
því að tortíma þessu víghreiðri. Á íslandi
býr um helmingur þjóðarinnar á næsta leiti
við tvo stóra flugvelli, tilvonandi bækistöðv-
ar stærstu sprengjuflugvéla. Heldur þú, les.
andi góður, að íslenzkir menn þurfi að vilja
eyðingu liálfrar þjóðarinnar, þó að þeir
bendi á liættuna, sem augijós er? Hættan fyr-
ir þennan fólksfjölda, um 70 þús. íslend-
inga, er því meiri, sem óvinir bandalagsins
þurfa meira sprengjumagn til eyðingar þess-
um herstöðvum hér. Af þessum sökum er
talið ákjósanlegra að leyfa engu stórveldi að
búast um í landinu með lier sinn.
En það er líka til önnur hlið á þessu máli,
að ekkert stríð verði á þeim 20 árum, sem
sáttmálinn gildir. Það hefur verið sýnt fram
á, að hvernig sem málinu er velt fyrir sér,
ber allt að sama brunni; við getum átt von á
erlendum her og herstöðvum, án þess að fá
að gert, vegna þess, að við höfum með sátt-
málanum undirgengizt að vígbúast til þess
að mæta vopnaðri árás. Hvenær von væri
vopnaðrar árásaf höfum við engan mögu-
leika til að dæma um. í þeim málum eru
stórveldin ein um vitneskju. Löng dvöl
fjölda erlendra manna í landinu er bein
hætta á útþurrkun íslenzkrar tungu og þjóð-
ernis. Við þekkjum hersetu af reynslu og
enginn óskar eftir henni aftur. Jafnvel liið
fámenna lið á Keflavíkurflugvelli er okkur
skapraun að minnast á, livað þá meira. Það
er því ekki úr vegi að renna huganum að
því, hvernig ástandið yrði hér eftir 15—20
ára hersetu.
Andstaðan gegn þátttöku íslands í At-
lanzhafsbandalaginu hefur verið mjög liörð.
Óttinn við erlend ítök í landinu á sér djúp-
ar rætur í hugum íslendinga vegna óslit-
innar sögu eymdar og niðurlægingar undir
erlendu valdi. Það er því ekki nema eðlilegt,
að risið sé til andmæla, þegar erlendum
þjóðum er veitt ótakmarkað vald um afdrif
lands og þjóðar. Réttlætið er ekki þungt á
metunum lijá stórveldunum, þegar hags-
munir þeirra eru annars vegar og því liefn-
ir sín alltaf að rétta þeim litla fingurinn.
Linkindin við Bandaríkjainenn haustið
1946, þegar Keflavíkursamningurinn var
gerður, hefur nú leitt til þess að sjálfsfor-
ræði um utanríkis- og jafnvel innanríkismál
höfum við glatað. Hvernig við fáum unnið
það aftur verður mál komandi ára.
Við höfum ekkert á móti Bandaríkja-
mönnum, nema síður sé — þegar þeir eru í
hæfilegri fjarlægð. En þegar þeir sýna okkur
jafn augljósa ágengni, eins og þeir hafa gert
MELICORKA
37