Valsblaðið - 01.05.1991, Page 41

„SET HAMINGJUNA
OFAR ÖLLU“
— segir Magnús Matthíasson, besti leikmaður
úrvalsdeildarinnar í körfuknattleik á síðasta
keppnistímabili og ein styrkasta stoð
úrvalsdeildarliðs Vals.
Texti: Lúðvík Örn Steinarsson
Körfuknattleikur hefur átt síauknum
vinsældum að fagna hér á landi. Er þar
margt sem spilar inn í. Aukin aðsókn
áhorfenda hlýtur m.a. að stafa af því að
rétt er haldið á málum innan körfuknatt-
leikshreyfingarinnar. Erlendir leikntenn
setja skemmtilegan svip á deildarkeppn-
irnar og íslensku leikmennirnir eru orðnir
mjög frambærilegir körfuknattleiksmenn
og standa t.d. mun framar á alþjóðamæl-
ikvarða nú en fyrir tíu árum.
Einn þeirra körfuknattleiksmanna sem
stendur í framvarðarsveit íslensks körfu-
knattleiks er Valsmaðurinn Magnús
Matthíasson. Magnús er 24 ára gamall,
borinn og barnfæddur Reykvíkingur.
Hann útskrifaðist vorið 1990 sem véla-
verkfræðingur frá Rice University há-
skólanum í Houston í Texas og vinnur nú
hjá Sindrastáli í Reykjavík. Magnús er
búinn að vera í Bandaríkjunum alls í átta
ár, en áður en hann hóf skólagöngu sína í
Rice University var hann í menntaskóla í
Milwaukee. „Eg spilaði körfubolta bæði í
menntaskólanum og háskólanum. Ég
fékk skólastyrk í Rice út á körfuboltagetu
mína og lék þar í eitt ár. Eftir það meidd-
ist ég og á öðru ári mínu í Rice var ég á
svokölluðum „Medical redshirt“ sem
þýddi að ég hélt skólastyrknum þrátt fyrir
meiðslin. Á þriðja ári mínu í skólanum
meiddist ég síðan á ökkla og þau meiðsli
voru talin það slæm að þeir töldu mig ekki
geta leikið meira með körfuboltaliðinu —
þrátt fyrir það fékk ég að halda skóla-
styrknum."
— Hvernig gekk í körfuboltanum það
ár sem þú lékst með Rice?
„Það gekk ágætlega. Fyrsta árs nemar
leika þó yfirleitt frekar lítið með liðinu og
það sama gilti um mig. Þegar ég fékk mín
tækifæri fann ég mig þó ágætlega og held
að mér hafi bara gengið nokkuð vel.
Þarna var æft stíft, yfirleitt æfingar einu
sinni á dag og það voru erfiðar æfingar.“
— Var bróðir þinn, Matthías, ekki
líka úti?
„Jú, það er rétt. Hann var líka í Banda-
ríkjunum. Við vorum þó ekki nema eitt
ár saman í menntaskóla, og lékum ekki
fyrir sama körfuboltaliðið."
— Var ekki gott að hafa einhvern til
að halla sér að þegar illa gekk?
„Jú, það var mjög gott að eiga þarna
einhvern sér nákominn til að leita til
þegar eitthvað bjátaði á.
Eftir að leiðir okkar bræðranna skildu
þarna úti, var ég einn á báti en það var
samt ekkert slæmt. Ég var kominn það
vel inn í þann þankagang sem ríkir í
Bandaríkjunum að ég var ekki í neinum
teljandi vandræðum."
Körfuboltaferill Magnúsar hófst þegar
hann var níu ára gamall og fór í heimsókn
til frænku sinnar, búsettrar í Seattle í
Bandaríkjunum. „í>á vissi ég ekki hvað
snéri fram og hvað aftur í körfuboltanum.
Ég var settur á körfuboltanámskeið
þarna úti, þar sem mér voru kennd undir-
stöðuatriðin, m.a. það að rekja má bolt-
ann með annarri hendinni en ég hafði
alltaf haldið að skylda væri að rekja bolt-
ann með báðum höndum! Þegar ég kom
heim, komst ég að því að pabbi hafði
verið í körfubolta í Körfuknattleiksfélagi
Reykjavíkur (KFR) - félagi sern síðar
varð að körfuknattleiksdeild Vals. Um
þetta leyti vorum við nýflutt í Austur-
bæinn úr Árbænum og pabbi fór að fara
með mig á körfuboltaæfingar hjá Val.
Mætingin hjá mér var hálf skrykkjótt og
ég fór ekki að æfa að neinu marki og af
alvöru fyrr en ég var tólf ára gamall.“
— Varstu í einhverjum öðrurn íþrótta-
greinum?
„Ég var að dóla mér í handbolta og
fótbolta á mfnum yngri árum. Það var þó
aldrei af neinni alvöru sem ég var í fót-
boltanum og eiginlega ekki í handboltan-
um heldur — ég greip í hann svona við dg
við.
Körfuboltinn var samt alltaf númer eitt
hjá mér. Ég hafði mestan áhuga á honum
því að ég kynntist honum fyrst og svo var
þetta íþrótt sem pabbi stundaði og bróðir
minn einnig.“
— En af hverju fórstu í Val?
„Þetta var mitt svæðislið og einnig
hafði pabbi verið í KFR, sem síðar varð
að Val eins og áður segir — þannig að
annað kom ekki til greina.“
— Hlaustu góða þjálfun í yngri flokk-
unum?
„Guðmundur, sem þjálfaði mig fyrst,
hafði mikinn áhuga á því sem hann var að
gera og lagði sig allan fram. Tim Dwayer
þjálfaði okkur síðan á tímabili, en hann
mætti mjög illa. Þá var ekki mikið gert til
að ýta undir áhuga okkar á íþróttinni. Til
að mynda voru teknir af okkur æfinga-
tímar í íþróttahúsinu og fleira þess háttar.
Annars hef ég ekki mikið af unglinga-
þjálfun frá þessum árum að segja, vegna
þess að ég fór út ungur, eða fimmtán ára
gamall, og hef því æft mun meira í Banda-
ríkjunum.“
— Heldurðu að þjálfun ungmennanna
hafi breyst mikið frá því að þú varst í
yngri flokkunum?
„Já, ég held að það sé engin spurning
að hún hafi breyst mjög til hins betra. Til
þjálfunar yngri flokkanna hafa ráðist
41