Morgunn - 01.06.1938, Blaðsíða 87

MORGUNN
81
var ekki sítt en fallegt, það var jarpt. Þessi vera stóð rétt
við hnén á mér í 1—2 mínútur, hneigði sig á báðar hend-
ur og hvarf síðan inn í byrgið. Þá sá ég hvítan þokublett
á gólfinu með miklum hraða þéttast og taka á sig manns
mynd, á að geta 6—7 ára gamals barns. Það gekk til eins
fundarmannsins, lagðist i kné hans og var þannig nokkra
stund. — Þannig korn hver veran á fætur annari fram. —
Stundum liðu 1—2 mínútur milli þess sem þær birtust.
Stundum var eir. að koma þegar hin var að fara og stund-
um voru 2 í einu. Allan tímann Iá miðillinn í föstum dá-
svefni inni í byrginu. Ég hafði haft sérstaklega góða að-
stöðu til að athuga þær verur, sem birtust, því að allar
þær, sem komu fram þeim megin við ljósið, sem að mér
sneri, gátu ekki komist fram hjá mér nema strjúkast þétt
við mig. Engin þeirra hafði skift sér neitt frekara af mér,
en ég fann blæjur þeirra oft strjúkast við hendur mér
og andlit. Alt í einu varð ég var við, að einhver stóð fyrir
framan mig; ég leit upp. Við vinstri hlið mína stóð vera.
Ég sá að eins utan á vangann. Hárið var jarpt. Hún var
hulin siðri slæðu eins og þær flestar. Ég þekti hana strax.
Hún lagði aðra höndina á höfuðið á mér, en með hinni
hendinni tók hún blæjuna, sem var mjög síð, og brá henni
yfir höfuð mér, hjúfraði sig upp að mér, Iagði kinnina á
sér við kinnina á mér og hvíslaði: elskan min. Svo strauk
hún lófanum nokkrum sinnum um hægri kinnina á mér og
kysti mig á ennið. Svo var eins og hún smá dofnaði og
hvarf án þess að ég geti gjört mér grein fyrir á hvern
hátt. Nokkru síðar birtist hún aftur nærri á alveg sama hátt,
en nú stóð hún miklu styttri tíma við.
Ég þarf varla að geta þess, hver þetta var. Ég hef ekki
verið í vafa um það og mun aldrei verða. En þá fyrst
skildi ég til fulls, orð Tómasar forðum þegar hann sann-
færðist um, að meistarinn væri lifandi og sagði: »Drottinn
minn og guð minn«.
Kæru vinir mínir, í þetta skifti gjörði ég það heit, að
gjöra alt sem í mínu valdi stæði, til að reyna að fullvissa
6