Morgunn - 01.06.1938, Blaðsíða 30

24
MORGUNN
allt í einu komin i bjart sólskin í heiminum utan við þetta.
Þá sveiflaðist yfir mig þung alda af meðaumkvun með
þessum vansælu mönnum, sem ég hafði séð rétt áður.
Ég fór að hugsa um, hvernig frelsarinn hefði veitt önd-
unum i varðhaldinu þjónustu sína, og ég kraup á kné og
bað um það að mér yrði sýnt, hvernig eitthvað mætti
gera til þess að hjálpa þeim.
Verndarengill minn kom þá til mín og tók í höndina á
mér og við fórum saman upp í aldingarð himnaríkis. Þar
sagði ég henni frá því, er ég hafði séð og hafði gert mig
svo hrygga.
»Komdu með mér og hvíldu þig um stund«, mælti hún
og fór með mig inn í hvidarherbergi sitt. Mikill var mun-
urinn á loftslaginu þar og loftinu í hinum skuggalega
undirheima skógil í hvíldarherberginu var allt ljómandi af
friði, fögnuði og von. Þrátt fyrir það, sem mannauminginn,
er hafði skilið við mig andvarpandi og sárhryggur, hafði
sagt mér, gat ég ekki trúað því, að hlutskifti slíkra manna
væri að eilifu alveg vonlaust.
Verndarengill minn las hugsanir mínar. »Joy« mælti
hún, »það kemur sá tími, er þessi vansælu fórnardýr
sinnar sjálfsköpuðu blekkingar í undirheimum fá annað
tækifæri til að vinna að sáluhjálp sinni, þó að sumir þeirra
kunni ef til vill að þurfa að biða lengi eftir því. Og þeir
geta enn átt kost á hvíldinni«.
XXIII.
Aftur hafði ég farið eftir ljósveginum og var komin í
hinn skuggalega skóg undirheima. En í þetta skipti virtist
mér ég vera komin langt inn í hann. Ég stóð á barminum
að djúpri gjá, og eftir henni rann langt fyrir neðan mig
straumhörð á; þaðan sem ég horfði á hana virtist vatn-
ið vera biksvart.
Þegar ég kom fyr á þetta skuggalega svið, hafði hroll-
ur farið um mig út af því að ástand þessara aumu hvíld-
rlausu manna, sem þar áttu heima, virtist alveg vonlaust.