Morgunn - 01.12.1941, Qupperneq 18

116
MORGUNN
Meðan ég var að skrifa þetta, sem að framan greinir,
fékk ég enn ágæta sönnun fyrir þessu sama í viðtali, er ég
átti við eina vinkonu mína, en get þess ekki frekar hér að
sinni. Ef þetta væri nú svona, eins og að framan greinir,
getum við þá ekki ályktað svo, að þarna eigi foreldr-
arnir gimsteina, sem ef til vill væri erfitt að meta til verð-
gildis, því að öllum ber saman um, er séð hafa slíkar ver-
ur fullorðnar eða þroskaðar, að útlit þeirra sé yndislega
fagurt og séu þær oftast umluktar dásamlegu ljósi og
andi frá þeim yl og kærleika. Sorgir og andstreymi hafa
ekki sett nein merki á sálir þeirra, svo okkur þarf ekki
að undra hreinleika þeirra.
Þetta gæti ef til vill gefið nokkuð umhugsunarefni um
þau fóstur, sem vitandi vits eru svift möguleika að þrosk-
ast hér, að þar muni ánægja móðurinnar af nálægð þeirra
ekki vera umvafin ljósi kærleikans, en eins munu þau lifa
áfram, en nánara verður ekki farið út í það hér í þetta
sinn, en ærið umhugsunarefni gæti það verið. Væri mér
kært að fleiri kæmu með frásagnir um líkt og þetta, og
vita, hvort þeir kæmust að sömu niðurstöðu og ég í
þessum frásögnum.
„Ég á ekkert erindi í fjölskylduna“.
Sjálfsagt munið þið, tilheyrendur mínir, mörg eftir
Oddi frá Álftanesi, bæði af því að ég hefi talað um hann
hér á fundum og svo af því, sem um hann er í „Morgni“
XIV. árg., 1933.
Hann kom í samband mörgum sinnum, og sagðist vera
að bíða eftir konu sinni, en er hún var komin til hans
fækkaði ferðum hans til okkar, þar til hann kom og sagði
að hann ætti erindi í f jölskylduna, og var þá að því er
virtist að koma til þess að taka á móti ungum afkom-
anda sínum. Nánara má lesa um þetta í áðurnefndum
árgangi Morguns.
Það var síðla veturs 1935, að Oddur gamli, — þannig
nefndi hann sig alltaf, — kom allt í einu í sambandið