Morgunn - 01.12.1941, Qupperneq 9

MORGUNN
107
Mér fannst þetta það merkilegt, að ég læt það koma fyrir
almenningssjónir. Nöfnin birti ég ekki, en hefi að eins
stafi í staðinn. Bréfið, sem þetta er tekið úr, er mjög
langt og mun ég ýmist segja frá efni þess eða taka orð-
rétta kafla. Konuna, sem til mín kom, mun ég kalla B.
B. skrifar á þessa leið: ,,Hinn 12. október s. 1. (þ. e.
1932), kom ég til ísleifs Jónssonar . . . og langar mig til
að gera ofurlitla grein fyrir því, sem hann sá hjá mér, þótt
það verði að vísu mjög ófullkomið. Því þegar farið er aó
skrifa eða endursegja svona fyrirbrigði, verður það
dauður bókstafur í samanburði við það, sem þau eru
þegar þau gerast“ . . . „Hversu efandi og vantrúuð, sem
ég hefði verið á framhaldslífið, er ég kom inn, þá hefði
sá efi með öllu verið horfinn, er ég fór út aftur, svo
merkilegt og sannfærandi fannst mér það, sem hann sá“.
Eftir þetta koma nokkrar almennar hugleiðingar, um
það, hve margir þeir hafi verið, er hafi ekkert haft nema
erfiðleika af því, ef þeir höfðu dulræna hæfileika, eða
urðu fyrir dulrænni reynslu. Flestir þorðu ekki að segja
öðrum frá því, en ef þeir gerðu það, urðu þeir fyrir að-
kasti. En ef þessu hefði verið tekið með skynsemd, hefði
það oft getað veitt raunamæddum hjörtum frið og bless-
un.
Þá tek ég kafla úr bréfi B.:
„Það er mannlegt að syrgja þá, sem látnir eru, og þrá að
fá eitthvað að vita um þá, en þá er vissan er fengin fyrir
framhaldslífinu og nálægð ástvinanna, þá mun það draga
sárasta sviðann úr hjörtum syrgjendanna. Ég veit, að
minnsta kosti, hversu ómetanlega gleði og huggun það
veitti raunamæddum foreldrum, er þér gátuð lýst dóttur
þeirra framliðinni svo vel, að ekki var um að villast. Um
leið vil ég nota tækifærið og votta yður þakklæti mitt og
foreldra dánu stúlkunnar, hana nefni ég H„ fyrir þessa
góðu stund, sem veita mun þeim gleði og huggun það
sem eftir er æfinnar hér“.
Ég verð að skjóta hér örlítilli athugasemd inn í. Það