Morgunn - 01.12.1941, Síða 21

MORGUNN
119
vinir okkar, sem fluttir eru yfir landamærin, eru ekki
hættir að hugsa hingað, eru ekki hættir að vaka yfir okk-
ur og umvef ja okkur kærleiksörmum. Þeir nota hvert tæki-
færi, sem hugsanlegt er, til þess að koma þó ekki sé nema
stuttorðri kveðju, en sem sýnir betur en löng ræða, hve
annt þeim er um, að láta vita að þeir fylgist með mörgu,
sem gerist í lífi okkar.
Konan — sem ég kalla konuna í eldinum — notar þetta
eina tækifæri, er til mín kemur stúlka, sem einu sinni hafði
séð hana, til þess að geta komið boðum til sonar síns. Ég
veit ekki með vissu, en ég held að þetta hafi verið einasta
tækifærið, sem hún gat fengið til þessa. Ef þetta er ekki
umhyggja, þá veit ég ekki hvað getur kallazt því nafni. Eða
þá er unga stúlkan hikar ekki við að tefla fram því, sem
henni hafði þótt sárast hér í lífinu, veiklyndiseinkennun-
um, til þess að vera viss um að foreldrar sínir vissu fyrir
víst, að um enga aðra væri að ræða en hina elskuðu dótt-
ur þeirra. Við myndum víst mörg vera ófús á að tala um
þann kafla í ævi okkar, er sálsýkin nær yfirtökunum,
af hverju svo sem það stafar, en hér var um mikið að tefla,
faðirinn svo sorgmæddur og vonlaus, að hann sá ekkert
annað en myrkur fram undan. Fyrir því hikaði ekki dótt-
irin að tefla fram sárustu augnablikunum úr lífi sínu, ef
verða mætti til þess að gefa föður sínum gleði og birtu,
flytja hann úr dimmunni og inn í ljósið. Ég veit að þið
munuð mér sammála um þetta, og ég veit líka að þið sam-
þykkið með mér, að mikil muni gleði hennar hafa orðið,
er hún sá svipinn breytast á föðurnum, sá geislana aftur
leika um vanga hans, er hún sá ljós kvikna, þar sem áður
höfðu verið dimmir skuggar.
Þá er ekki lítil umhyggja Odds gamla. Ég býst við, að
sumum afkomendum hans líði hún seint úr minni og hafi
tæplega nógu góð orð til að þakka hana.
En þá vaknar ein hugsun, hvernig mun þeim líða, sem
koma boðum til ástvinanna gegnum svona sambönd, en
vinirnir hérna megin þora ekki eða vilja ekki hlusta á þau.
9*