Morgunn - 01.12.1941, Blaðsíða 79

M 0 R G U N N
177
jafnvel sjaldan eins og hann ætti að vera. Ruddaskapur-
inn er of áberandi bæði í umhverfi manna og framkomu
þeirra. Þjáningar og sorg valda þeim örðugleikum.
Hvers vegna leyfir almættið allt þetta ranglæti og all-
ar þessar þjáningar meðal mannanna? Vegna þess, að þeg-
ar maðurinn var skapaður, var honum sett geisilega há-
leitt markmið, sem hann á að ná smám saman með þraut-
um, en vegna þess hve háleitt það er, eru þær þrautir þess
virði að bera þær. Markmiðið var: frjáls og göfug skepna,
sem hefði möguleika til að eiga samstarf við sjálfan guð-
dóminn; skepna, sem raunar hefði fullt frjálsræði til að
steypa sér niður í synd, en einnig frjálsræði til að keppa
eftir hinu góða; skepna, sem hefði hæfileika til þjáninga,
fórna og fagnaðar, sem bæði gæti haft opna sjón á hið
æðra og barizt fyrir því, og einnig blekkt sjálfa sig og
blindað á æðri efni.
,,Við hljótum að elska hið æðsta, þegar við komum auga
á það“. — En enn þá sjáum við það ekki: annaðhvort ósk-
um við ekki að sjá það, eða þá að við getum ekki meira séð
en hvikult, óljóst, endurskin þess. Við erum óþroskuð,
formlaus eins og fóstur í móðurlífi; við erum ófullgerð,
ófullkomin, eins og hálfgert hús, sem þakið er smíðapöll-
um, fullum af grófu byggingarefni; fegurð vor er enn þá
hulin, enn þá á byrjunarstigi.
Einhverntíma — hversu lengi er þess enn að bíða, ó
drottinn, hversu lengi! — einhverntíma mun mannkynið
gera sér grein fyrir möguleikunum, sem fram undan eru,
fyrir öflunum, sem við getum tekið í þjónustu okkar, ef
við hjálpumst allir að og þjóðirnar ganga einhuga til
sannrar samvinnu, í stað þess að gefa þjóðernishroka og
græðgi orku sína. Hversu mjög gæti þjóðunum ekki nú
þegar miðað áfram, með því blátt áfram að bæta upp hver
annarar þarfir, leggja hver fram sinn skerf og notfæra
sér sameiginlega allar uppgötvanir, eins og við gerum nú
þegar að miklu leyti í vísindaheiminum!
í því ófullgerða ástandi, sem vér erum nú í, er örðugt