Morgunn - 01.12.1945, Qupperneq 65

M 0 R G U N N
143
sem fær útrás í líkamlegum verknaði er sjaldgæf, en
grimmd hugarfarsins, sem kemur fram í miskunnarlausu
tali og illu umtali um aðra, er mjög algeng. Slíkt hefir
sína refsing í för með sér. Þá er að nefna kreddufestuna,
sem er ein tegund grimmdarinnar, vegna þess, að hún
bindur miskunnsemi Guðs við fáa útvalda. Og enn er að
nefna hrokann, sem sprettur af sjálfselskunni. Vissulega
er maður, sem leyfir sér að standa hrokafullur undir al-
stirndri hvelfingunni, eitthvert fráleitasta fyrirbrigði til-
verunnar. Þá er enn að nefna hið dýrslega hugaríar,
hugarfarið, sem útilokar allan andlegleika og sekkur sér
á kaf niður í veraldleg efni. Menn mcð slíkt hugarfar
njóta oft mikillar jarðneskrar velgengni, en þá velgengni
hafa þeir borgað ’nryllilega dýru verði, hún hefir kostað
þá ekkert minna en það, að þeir eru orðnir f jötraðir hinum
jarðneska leir. Þeir menn, sem gefa sig því, sem ég nú hefi
verið að telja upp, á vald, þjást, þegar yfir landamæ.rin
er komið.
Vér verðum að gera greinarmun á hinum ýmsu myndum
þjáningarinnar. Til eru þeir menn, sem eru bundnir jörð-
unni af jarðneskum eftirlöngunum. Þesum mönnum má
líkja við flugvél, sem er of þung til þess að g-eta hafið sig
til flugs. Þeir dveljast á jörðunni, eða nálægt yfirborði
hennar, hugur þeirra fjötrar þá svo að þeir komast ekki
lengra. Þetta eru hinar jarðbundnu sálir. Fjöldi þeirra er
geysilega mikill. Milljónir þeirra eru til, fáeinar hér og
fáeinar þar, og svo nátengdar eru þær hinu jarðnseka efni,
að þær verka á vor jarðnesku skilningarvit og vér skynjum
þær sem vofur eða svipi. Gullið fjötrar maurapúkann,
námið gáfumanninn, klausturklefinn munkinn, glæpurinn
glæpamanninn og vei’zlunarbókin kaupmanninn.
Allir þeir, sem herteknir hafa verið jarðneskum efnum,
eru undir þessi örlög seldir, og mörgum þeirra er ókleift
að gera sér l.jóst, að þeir eru dánir. Þegar samband næst
við þá í hjálparhringum spíritistanna, hlæja þeir að
þeirri hugmynd, að þeir séu dánir. Vera má, að þeir verði