Fréttablaðið - 27.11.2010, Blaðsíða 50

Hjálparstarf kirkjunnar4
20 ára starf
Þótt það hafi verið algengt áður
fyrr að menn réðust til fyrirtækja
sem þeir svo aldrei skildu við, þá
verður það æ sjaldnar. Því geta
20 ár í starfi talist allgóð ending.
Jónas Þórir Þórisson er búinn
að veita Hjálparstarfi kirkjunnar
forstöðu í 20 ár. Um leið er 40 ára
afmæli stofnunarinnar fagnað.
Eruð þið stofnunin eitt?
Ja, ætli við séum ekki vel samtvinnuð
í það minnsta. Í byrjun var ég eini
starfsmaðurinn, þá tiltölulega
nýkominn frá kristniboðsstörfum í
Eþíópíu, en ekki liðu margar vikur
þar til ég fékk gott fólk mér við
hlið. Nýr kafli var að hefjast hjá
Hjálparstofnun kirkjunnar, eins
og hún hét þá. Við byrjuðum með
verkefni á Indlandi, fórum að
styðja tvenn lítil samtök til að
mennta börn fátækra og leysa
þrælabörn úr ánauð. Það varð
mjög gifturíkt samstarf sem
stendur enn. Búið er að leysa
hundruð barna úr vinnuþrælkun
og þúsundir barna hafa lokið
grunnskólanámi fyrir tilstuðlan
fólks sem hefur styrkt starfið.
Þriðja verkefnið til að bætast við
var vatnsverkefni í Mósambík.
Það tókum við að okkur í gegnum
Lútherska heimssambandið.
Nú erum við nýhætt í Mósambík
en störfum að spennandi
verkefnum í þremur öðrum
Afríkulöndum.
Hvað finnst þér standa upp úr
á 20 árum?
Mér kemur tvennt í hug sem hvort
tveggja varð að öldu á stórflóði.
Við vorum einu sinni beðin um að
safna vetrarfötum vegna mikilla
kulda í Kúrdahéruðum í Norður-
Írak. Saddam Hussein var þá búinn
að þjarma svo rækilega að þessu
þjóðarbroti að algjört neyðarástand
ríkti. Miklir kuldar geysa þarna á
veturna og fólk vantaði allt til alls.
Þá settum við líklega heimsmet í
fatasöfnun. Við fylltum 34 stóra
40 feta gáma af gæðafötum.
Útigallar á börn, lopavörur,
regnfatnaður, stígvél og kuldaskór.
Ég fylgdi sendingunni eftir, fór út
og sá fólkið komið inn í hlýjuna,
ef svo má segja. Það var mjög
skemmtilegt og gefandi. Mér fannst
gaman að vera fulltrúi þessa fólks
sem hafði brugðist svo skjótt við
og sent svo góðar flíkur. Því það er
ekki alltaf þannig að það sem við
viljum ekki nýtist öðrum. Þarna
gaf fólk af mikilli rausn. Hitt var
þegar við lentum í söfnun eins og
ég segi gjarnan, því hún fór af stað
af sjálfu sér. Við upplýsingafulltrúi
Hjálparstarfsins höfðum farið til
Indlands í hefðbundna eftirlitsferð
og kom með okkur Þorvaldur
Friðriksson fréttamaður. Tilefni
þess var að Ólafur Ragnar forseti
var á förum til Indlands og
Þorvaldur var að safna efni til að
flytja með fréttum af heimsókn
forsetans. Hann hreifst mjög af
starfinu hjá mannréttinda-
samtökunum Social Action
Movement sem vinna með þeim
allra fátækustu, þeim stéttlausu
sem eru útskúfaðir og notaðir sem
ódýrt eða ókeypis vinnuafl af æðri
stéttum. Samtökin leysa meðal
annars þrælabörn úr ánauð. Þau
gera það á svo þaulhugsaðan hátt
að árangur er virkilega varanlegur
og mörg asísk samtök hafa komið
til að læra af þeim aðferðina.
Nema hvað, að þegar við komum
heim fór Þorvaldur að segja fréttir
af kjörum þessa fólks, bæði í
fréttum og ýmsum þáttum sem
hann kom að. Við fórum að fá
fyrirspurnir um verkefnið og lýsti
fólk furðu sinni á því að það skyldi
ekki hafa vitað af þessu fólki og
hvernig það gæti hjálpað. Á sama
tíma stóðu yfir alls kyns uppá-
komur vegna 1000 ára kristni í
landinu. Fjölmiðlar áttu viðtal við
biskup og var hann spurður að því
hvernig kirkjan ætlaði að fagna
afmælinu. Biskup sagði frá því og
hvatti um leið almenning, hverja
fjölskyldu, til þess að leysa eitt
þrælabarn á Indlandi úr ánauð.
Það stóð ekki á viðbrögðum og svo
fór að við þurftum í flýti að láta
hanna gíróseðla og senda út til að
geta tekið við framlögum.
Söfnuðust 30 milljónir sem var
miklu hærra en við höfðum nokkru
sinni safnað. Auðvitað er ekki rétt
að segja að söfnunin hafi farið af
stað af sjálfu sér. Þorvaldur lék
þarna stórt hlutverk svo og biskup.
En hún var fyrirhafnarlaus af
okkar hálfu.
Jónas Þórir Þórisson hefur verið framkvæmdastjóri Hjálparstarfs kirkjunnar í 20 ár