Fréttablaðið - 27.11.2010, Blaðsíða 94

62 27. nóvember 2010 LAUGARDAGUR
DURAN DURANGEGNWHAM!
FRAMHALD AF SÍÐU 60
„Duran Duran var bara svo góð hljómsveit. Þeir voru
allir ferlega sætir og flottir og lögin svakalega góð.
Og svo voru þeir auðvitað ljósárum á undan öllum
öðrum í myndbandagerð, algjörir brautryðjendur
þar. Wham! var hins vegar ömurleg. Líklega er rétt að
taka fram að George Michael sannaði sig síðar sem
frábær tónlistarmaður, en þarna um miðjan níunda
áratuginn voru þetta bara sólbrúnir og skoppandi
asnar, syngjandi eitthvert glaðlynt, innantómt rusl.
Manni fannst Wham-liðið frekar heimskt, ætli það
hafi ekki verið hnakkar þess tíma, og dæmigert
fyrir þennan háværa minnihluta sem er alltaf með
uppsteyt,“ segir Þórarinn Þórarinsson blaðamaður,
sem hefur verið harður aðdáandi fimmmenninganna
frá Birmingham síðan í gagnfræðaskóla og varð því
ekki lítið ánægður þegar honum bauðst að taka
símaviðtal við söngvarann Simon Le Bon í undanfara
þess að sveitin hélt tónleika í Egilshöllinni árið 2005.
„Ég á ennþá upptökuna af viðtalinu. Simon byrjaði
á að spyrja „Hello, is this Þórarinn Þórarinsson?,“ og
ég játti því. Þá sagði hann „What a fantastic name!
I‘m just plain old boring Simon LeBon!“ Út frá
tilfinningalegu sjónarmiði er þetta líklega hápunktur-
inn á mínum blaðamannaferli.“
Þórarinn keypti þýsku tímaritin Bravo og Pop
Rocky, sem uppfull voru af fréttum og myndum
af Duran Duran, í hverri viku og eyddi ómældum
fjárhæðum í Duran-tengdan varning í versluninni Hjá Hirti á Laugaveginum. „Ég man sérstaklega vel
eftir því þegar umsjónarmenn vinsældalista Rásar 2 hentu Duran-laginu Save a Prayer út af listanum
vegna gruns um að aðdáendur hefðu staðið fyrir kosningasmölun. Þá urðum við mörg alveg brjáluð
og hötuðum Ásgeir Tómasson út af lífinu. Svo má ekki gleyma því þegar Duran flutti titillagið í Bond-
myndinni A View to a Kill. Þar sameinuðust tvö stór áhugamál mín og á ákveðinn hátt var þetta
hápunktur níunda áratugarins að mínu mati. Á þessum tíma var ég í klíku með nokkrum strákum og
stelpum, þar á meðal æskuástinni minni sem síðar varð eiginkona mín og enn síðar fyrrverandi eig-
inkona. Hún var harður Duran-aðdáandi, en umpólaðist svo og gerðist Whamari, hóf að ganga með
Wham!-barmmerki og annað sem á stóð „I hate Duran Duran“. Þetta var rosalega erfitt, í fullri alvöru,
en við tókumst á við þetta með því að snúa þessu upp í grín,“ segir Þórarinn.
„George Michael var fyrsta ástin mín og
í langan tíma gengu dagdraumar mínir
út á að hann myndi banka á dyrnar á
blokkaríbúðinni sem ég bjó í í Breið-
holtinu, í þröngum stuttbuxum, og taka
mig með sér,“ segir Ólafía Erla Svans-
dóttir bókaútgefandi, sem heyrði fyrst
í Wham! sjö ára gömul og gerðist strax
mikill aðdáandi, eða allt þar til níundi
áratugurinn og flest sem honum fylgdi
hætti að vera töff í hennar augum. „Það
gerðist reyndar áður en níundi áratug-
urinn var liðinn. George Michael var til
dæmis kominn í „næntís“-tísku strax
árið 1987. Seinna fór ég svo að blása
rykið af gömlu plötunum og finnst þær
frábærar í dag,“ segir Ólafía.
Hún man vel eftir þeim ríg sem
ríkti milli aðdáenda Wham! og Duran
Duran en segir þá síðarnefndu hafa
verið mun fleiri talsins, að minnsta
kosti í Breiðholtinu. „Ég hlustaði aldrei
á Duran Duran. Mér fannst þeir ekki
beint hallærislegir, en þeir voru líklega
aðeins of villtir. Ég man til dæmis eftir
myndbandinu við lagið Wild Boys, sem
mér þótti full ruddalegt. Á sama tíma
þótti mjög halló og stelpulegt að halda
með Wham!, eins og sagt var í þá daga,
og ég man ekki eftir mörgum strákum
sem gerðu það. En ég man að á flesta
veggi hafði verið tússað „Wham! best“
eða „Duran best“ og þá laumaðist
maður stundum til að breyta því í „Duran vest,“ segir Ólafía og skellir upp úr, en hún minnist þess
meðal annars að hafa átt fjöldann allan af plakötum og í það minnsta eitt pennaveski sem merkt
var dúettinum frá Watford í Englandi. „Eldri systir mín hélt með Wham! til að byrja með en skipti
svo yfir í Duran og ég hef aldrei litið hana sömu augum síðan,“ bætir hún við.
„Ég held að baráttan á milli Blur og Oasis hafi
verið ákveðið millistig í þessum málum. Mig
grunar að hér áður fyrr hafi þetta verið meira
afgerandi hjá aðdáendum, annaðhvort varstu
Stónsari eða Bítill. En eins og ég upplifði þetta
sem unglingur var allt í lagi að hlusta á bæði
böndin. En núna gæti ég trúað að þetta fyrir-
bæri sé nánast liðið undir lok, að fólk skipti sér
í hópa eftir uppáhaldshljómsveitunum sínum,“
segir útvarpsmaðurinn Ágúst Bogason. „En í
ljósi sögunnar er auðvitað augljóst að Blur var
þúsund sinnum betra band,“ bætir hann við.
Ágúst gengst fúslega við að hafa orðið
eitilharður Blur-maður fljótlega eftir útkomu
plötunnar Parklife árið 1994. „Þegar einhver úr
fjölskyldunni fór til útlanda kom ekkert annað til
greina en að keyptir yrðu handa mér geisladisk-
ar, plaköt, dagatöl og hvaðeina með myndum
af Blur á. Ég og vinur minn gerðumst líka
áskrifendur að enska tónlistarblaðinu Melody Maker til að hafa greiðan aðgang að nýjustu fréttum
um hetjurnar okkar. Þegar Damon Albarn fór að venja komur sínar hingað til lands var vinur minn
svo lánsamur að hitta hann á röltinu niðri í bæ, labbaði með honum hálfan Laugaveginn og þeir
spjölluðu heillengi saman. Svo hittust þeir aftur nokkrum dögum síðar og heilsuðust þá eins og
aldagamlir vinir. Ég viðurkenni alveg að þá varð ég örlítið öfundsjúkur,“ segir Ágúst. „Vinkonur
okkar héngu líka klukkustundum saman í anddyrinu á Hótel Sögu til að freista þess að hitta goðið,
og ein þeirra skrifaði meira að segja langt og ítarlegt ástarbréf til Graham Coxon, gítarleikara Blur, í
þeirri von að Damon myndi selflytja það yfir hafið.“
Ágúst rámar í að hafa brugðið í brún þegar platan Parklife með Blur var útnefnd besta plata
ársins 1994 á Brit-verðlaunahátíðinni, en þá stakk Damon Albarn upp á því að verðlaununum yrði
deilt með Oasis. „Þá hélt ég að þessar hljómsveitir hefðu slíðrað sverðin, en svo las ég skömmu
síðar viðtal við Noel Gallagher þar sem hann óskaði þess að Damon myndi smitast af alnæmi og
deyja. Þarna sást vel hversu mikil harka var hlaupin í stríðið milli sveitanna og styrkti mig líka í
þeirri trú að meðlimir Blur væru mun skynsamari menn en kollegar þeirra að norðan.“
Davíð Magnússon, tónlistarmaður og auglýsinga-
framleiðandi, sem nú býr og starfar í Toronto í
Kanada, er mikill aðdáandi Manchester-hljóm-
sveitarinnar Oasis, sem barðist hatrammlega um
vinsældir við kollega sína frá Suður-Englandi í
Blur um miðjan tíunda áratuginn. Hámarki náði
stríðið milli sveitanna sumarið 1995 þegar gefnar
voru út smáskífur með Oasis og Blur á sama
deginum, og þurfti Roll with It, smáskífa Oasis,
að lúta í lægra haldi fyrir Country House þeirra
Blur-liða á breska vinsældalistanum þá vikuna.
„Blur vann þá orrustu en Oasis vann stríðið enda
valtaði hún yfir Blur í vinsældum síðar meir. Það
viðurkennir jafnvel sjálfur Damon Albarn í dag,“
segir Davíð.
„Ég hafði verið í danshljómsveitinni Bubble-
flies í nokkurn tíma þegar ég heyrði fyrstu plötu
Oasis, Definitely Maybe, árið 1994 og fannst
rokkið lifna við á ný að ákveðnu leyti með þeirri
plötu. Mér fannst Blur reyndar líka ágætis hljóm-
sveit, en Damon Albarn fór í taugarnar á mér
og ég náði að hefna mín á honum,“ segir Davíð
og skellir upp úr. „Þannig var að þegar Damon
Albarn kom í fyrsta skipti til Íslands endaði hann
í partíi heima hjá mér fyrsta kvöldið. Mig grunar
að hann hafi hálfpartinn flúið til Íslands til að
losna við allt þetta vesen í kringum stríð Blur og
Oasis, en það fyrsta sem hann sá þegar hann
gekk inn í íbúðina mína var risastórt plakat af
Oasis í stofunni. Það kom smá svipur á hann
en hann var ekkert að erfa þetta við mig,“ segir
Davíð, sem hefur tvisvar séð Oasis á tónleikum
og hlustar enn mikið á plötur sveitarinnar.
EITILHARÐUR BLUR-MAÐUR „Í ljósi sögunnar er
auðvitað augljóst að Blur var þúsund sinnum
betra band,“ segir Ágúst Bogason. FRÉTTABLAÐIÐ/GVA
WHAM Í MINNIHLUTA Þórarinn Þórarinsson
blaðamaður lýsir tónlist Wham sem glaðlyndu
og innantómu rusli. FRÉTTABLAÐIÐ/GVA
WHAM-LIÐIÐ HNAKKAR ÞESS TÍMADREYMDI DAGDRAUMA UM GEORGE
BLUR-LIÐAR SKYNSAMARI EN OASIS-MENN HEFNDI MÍN Á DAMON ALBARN
Á
hápunkti nýrómantíkurinnar
í popptónlistinni, um miðjan
níunda áratuginn, börðust
Wham! og Duran Duran um
vinsældir ungmenna víða
um Evrópu og var sú rimma
afar merkjanleg hér á landi. Segja má að
baráttan hafi náð ákveðnu hámarki hér
á landi í byrjun árs 1985 þegar einu lagi
Duran Duran, sem náð hafði efsta sæti á
vinsældalista Rásar 2, var kippt út af list-
anum af umsjónarmönnum hans vegna
gruns um að staðið hefði verið fyrir kosn-
ingasmölun á Duran Duran-hátíð, en marg-
ar slíkar voru haldnar á skemmtistaðnum
Traffic við Laugaveg. Fluttar voru fréttir
af málinu í sjónvarpi og útvarpi og blöðin
fylltust af lesendabréfum þar sem aðdá-
endur sveitanna lýstu ýmist ánægju eða
gremju sinni með gang mála.
Þá heyrðust af því sögur að slagsmál
brytust reglulega út milli þessara tveggja
aðdáendahópa í grunnskólum landsins,
en ekki voru fluttar sérstakar fréttir af
slíkum atvikum. Simon LeBon, söngvari
Duran Duran, grínaðist eitt sinn með það
í viðtali að þegar keppnisskúta hans sökk
og hann drukknaði næstum því árið 1985
hefði sést til kafbáts merktum Wham! í
nágrenninu.
Ö
fugt við vinsældabaráttu
Bítlanna og Rolling Stones
og Wham! og Duran Duran
tóku sjálfir meðlimir Brit-
popp-sveitanna Blur og
Oasis virkan þátt í stríði
heilögu stríði þeirra um miðjan tíunda ára-
tuginn. Móðganirnar flugu manna á milli
í viðtölum og var hvergi gefið eftir, enda
sveitirnar meðvitaðar um að ágreiningur
og umfjöllun selur plötur. Hámarki náði
baráttan þegar gefnar voru út smáskífur
með Blur og Oasis sama daginn síðsum-
ars 1995. Ætlaði þá allt um koll að keyra í
fjölmiðlum og aðdáendur rifu plöturnar út
úr hillum plötubúða til að freista þess að
tryggja „sinni“ hljómsveit brautargengi.
Blur reyndist sigursælli í þeirri orrustu,
en áhöld eru um hvor sveitanna hafi unnið
stríðið.
Í breskum fjölmiðlum var vinsælt
að líkja rígnum milli Blur og Oasis og
aðdáenda þeirra við hefðbundið land-
fræðilegt stéttastríð, þar sem Oasis
voru fulltrúar verkamannastéttarinnar
norðan megin landsins, en Blur talsmenn
millistéttarinnar að sunnan.
OASISGEGNBLUR
FYRSTA ÁSTIN Ólafíu Erlu Svansdóttur þóttu meðlimir Duran
Duran helst til villtir. FRÉTTABLAÐIÐ/GVA
NORÐANMAÐUR „Oasis vann stríðið, enda valtaði
hljómsveitin yfir Blur í vinsældum,“ segir Davíð
Magnússon tónlistarmaður.