19. júní - 19.06.1953, Qupperneq 18

— Hún var ánægð með það, enda var það ekki
í fyrsta sinn, sem kona í minni ætt giftist Islend-
ingi. Systir langafa míns giftist Sigurði Johnsen,
sem var lyfsali í Álaborg.
— Og svo fóruð þið heim til Islands, hvernig
kunnuð þér við yður hér?
— Alveg ágætlega, það tóku mér allir svo vel,
að mér hefur aldrei fundizt ég vera framandi á
Islandi. Við giftum okkur 1908 og vorum hér
þangað til 1920 að maðurinn minn varð sendi-
herra í Kaupmannahöfn.
— Fannst yður samt ekki skemmtilegt að setj-
ast aftur að í Danmörku?
— Að vissu leyti, en við höfðum eignast svo
marga vini hér heima, að mér fannst ísland einnig
vera föðurland mitt. Við áttum líka því láni að
fagna að eignast marga góða vini í Danmörku,
sem kunnu vel að meta starf mannsins míns, og
svo höfðum við alltaf mikið samband við Island
og Islendinga.
— Já, það er alkunna að hús ykkar stóð Is-
lendingum alltaf opið, en var ekki starf þessa
fyrsta og lengi vel eina sendiherra Islands ákaf-
lega erilsamt?
— Jú, hann var oft á ferðalagi um alla Evrópu
við samningagerðir fyrir ríkisstjórnina. Eitt árið
töldum við saman, að hann var að heiman í níu
mánuði.
— Og svo þurfti hann líka að halda veizlur
og sinna gestum fyrir utan dagleg störf á skrif-
stofunni.
— Hvað er yður minnisstæðast frá þessum ár-
um í Kaupmannahöfn?
— Það er margs að minnast, en ég held að
það verði endirinn á veru okkar þar. Þegar fréttin
kom um, að Island hefði verið hernumið 10. maí
1940 og maðurinn minn var kallaður heim, spurði
hann mig, hvort ég vildi fara með sér, en hann
ætlaði að leggja af stað mjög fljótlega, og varð
að fara yfir Þýzkaland, Italíu og Ameríku, því að
samgöngur voru þá engar milli Islands og Dan-
merkur. „Lofaðu mér að hugsa mig um í fimm
mínútur“, sagði ég, og ákvað þá strax að vera
kyrr, en mæltist til að sonur okkar, Henrik, færi
með honum. Þegar það svo varð úr að hann ílent-
ist hér heima, tók ég það ráð að fara heim með
Petsamóferðinni í sept. um haustið. Þeirri ferð
gleymi ég aldrei. Það ríkti svo mikil góðvild yfir
öllu ferðalaginu og allir voru svo samtaka um
að hjálpa og gleðja hvern annan, að allir erfið-
leikar gleymdust. Ég minnist með gleði áhafnar-
innar á Esju, sem var vakin og sofin í að hlynna
að okkur.
— Hvernig féll yður svo, þegar maðurinn yðar
varð ríkisstjóri og síðar forseti?
— Eg reyndi að gera mitt bezta. Ég hafði alltaf
sagt, að ég vildi óska, að hann yrði aldrei forsætis-
ráðherra, því að ég treysti mér ekki til að vera for-
sætisráðherrafrú.
— Hvenær fóruð þér að Bessastöðum, og hvern-
ig kunnuð þér við yður þar?
— Við fórum að Bessastöðum seint í október
1941 og ég kunni strax vel við mig, það er svo
fallegt þar. En það var dálítið erfitt í fyrstu með-
an verið var að koma öllu í lag, bæði húsinu sjálfu
og öllu innanstokks. Maðurinn minn lét búa til
lista yfir allt sem keypt var fyrir bústaðinn af
borðbúnaði, húsgögnum o. fl., svo að alltaf væri
hægt að sjá, hvað til væri. Það var svo mitt starf
að sjá um, að ekkert glataðist.
— Fannst yður ekki húsfreyjustaðan á Bessa-
stöðum erfiðasta húsmóðurstarfið, sem þér höfð-
uð komizt í?
— Ég veit ekki. Það var oft mikið að gera
við að taka á móti gestum, en það var líka
skemmtilegt og svo vorum við líka svo heppin
að hafa gott starfsfólk, en undir því er mikið
komið á svona stað.
— Er yður nokkur gestakoma sérstaklega minn-
isstæð ?
— Já, þegar þeir komu frá Reykjalundi. Það
var svo gaman. Svo þótti mér líka sérlega ánægju-
legt að taka á móti Landsfundi kvenfélaganna.
Fyrsta móttakan, sem við höfðum á Bessastöð-
um, eftir að maðurinn minn tók við forsetaem-
bætti, var fyrir Alþingi og ríkisstjórn, en sú næsta
var fyrir konur á Landsfundi Kvenréttindafélags
Islands. Maðurinn minn minntist oft á, hvað hon-
um hefði þótt gaman að því, að þessar konur
skyldu hafa verið með fyrstu gestunum okkar.
Ég hef alltaf dáðst að íslenzkum konum, og þvi
hvað mikinn þátt þær hafa átt í menningu þjóð-
arinnar.
I samræðu okkar kemur frú Björnsson að því
aftur og aftur, hvað allir hafi verið sér góðir, svo
að ég get að lokum ekki stillt mig um að minna
hana á danska málsháttinn: „Som man raaber
i Skoven, saa faar man Svar“. En hún bandar fra
sér með báðum höndum og segir: — Nei, nei,
það er ekki þess vegna. —
Að lokum segir hún:
— Mig langar til að nota þetta tækifæri til að
19. JÚNÍ
4