19. júní - 19.06.1953, Blaðsíða 28

Við erum í Leith á þriðjudagsmorgun 13. maí.
Það er strax ákveðið að fara í land og nota
daginn vel, sjá allt, sem hægt er að sjá á ein-
um degi.
Skipið á að fara kl. 6 síðdegis, og því er betra
að vera stundvis. Við stígum allar af skipinu í
einum hóp og tökum sporvagn upp í Edinborg.
Ferðinni er sem sé heitið upp í Edinborgarkast-
ala, til að skoða hann.
Brennandi sólarhiti var, og þvi erfitt að ganga
upp í kastalann, sem stendur hátt, eins og kunn-
ugt er, en þaðan er líka ágætt útsýni, er upp
er komið. Við innganginn standa tveir varðmenn,
— tveir háskotar í þjóðbúningi, myndarlegir
menn þó pilsklæddir væru.
Ég býst við að margir lesenda hafi skoðað
Edinborgarkastala, og legg ég ekki upp í að lýsa
honum, en margt er þar að sjá, en sjálfri mér
fannst loftið innibyrgt og þungt og komu orð
séra Matthíasar, er hann var staddur í Hróars-
keldudómkirkju, í huga mér: „Gefið loft, gefið
loft, — gefið lífsanda loft“, að minnsta kosti
varð ég fegin að koma aftur út í sólina og vorið.
Eftir að hafa skoðað borgina, farið í búðir
og lent í nokkrum smáævintýrum, snerum við
aftur til skips, en þá hafði hópurinn dreifst,
svo að ekki voru nema 2-—-3 í hóp. Við sáum
það seinna, að betra var að fara ekki í stór-
um hópum, þegar í búðir átti að fara eða skoða
sig um.
Til Kaupmannahafnar komum við á fimmtu-
dagsmorgun, 15. maí.
Nú kvöddum við Gullfoss í bili, og stigum
á land hver með sitt dót, sem átti eftir að toll-
skoðast. En það gekk nú allt ágætlega. Jóhanna,
dóttir frú Sigríðar J. Magnússon, tók á móti
okkur niður við tollinn. Hún dvaldi þá í Höfn.
Hafði hún útvegað okkur hótelpláss, svo nú var
um að gera að nota vel þennan dag í Höfn, því
daginn eftir átti að halda ferðinni áfram með
járnbrautarlest til Osló.
Þessi dagur í Höfn var sólríkur og yndislegur.
Við skiptum okkur í smáhópa og var í hverjum
hóp ein sem rataði um borgina, og lögðum við
síðan í leiðangur til að skoða borgina.
Um kvöldið fórum við svo í Tívolí. Eins og
kunnugt er, mun Tívolí Kaupmannahafnar vera
eitt hið merkilegasta á Norðurlöndum og þótt
víðar væri leitað.
Ágætir skemmtikraftar voru þetta kvöld og
var margt að sjá og margt að heyra, og enduð-
um við þetta ágæta kvöld með því að fá okkur
stórt borð og drukkum þar kaffi eða te, ásamt
smurðu brauði. Sumar okkar höfðu ekki haft
margar máltíðir yfir daginn, en frekar notað
tímann til að sjá sem mest. Var því maturinn
vel þeginn, og gott að hátta ofan í góð rúm um
kvöldið, en þrátt fyrir þreytuna var ,,humörið“
í bezta lagi og bar margt til þess, sem ekki verð-
ur hér greint frá.
Daginn eftir, föstudagsmorgun 16. maí er ferð-
inni haldið áfram til Osló. Nú hefur Jóhanna,
dóttir frú Sigríðar, bæzt í hópinn.
Fargjaldið er 143 kr. danskar fram og til baka.
En þegar við ætluðum að fara að taka við far-
seðlum, var sá galli á gjöf Njarðar, að helm-
ingur þeirra eru tölusett sæti, en hitt stæði,
enda þótt allir væru jafn dýrir, en jafnframt var
okkur sagt, að við myndum allar fá sæti, þótt
sumir miðarnir væru ótölusettir.
Nú örkuðum við allar af stað, hver með sína
tösku, áleiðis til brautarstöðvarinnar, og hugð-
um á inngöngu í þann vagn, er tölusettu mið-
arnir hljóðuðu á. En það var nú ekki aldeilis
svo létt. Við, sem hlotið höfðum ótölusettu mið-
ana, áttum að fara í einn af öftustu vögnunum,
og vorum því komnar allt of langt, en er loks
kom að öftustu vögnunum fengum við ágætis
sæti, og héldum nú að öllu amstri væri lokið,
en svo var nú ekki. Er að Eyrarsundi kom og
lestin átti að leggja á stað út á ferjuna, var
okkur sagt, að þessi vagn færi ekki lengra, yrð-
um við því að fara yfir í ferjuna með töskurnar,
fyrst í toll reyndar. Er yfir sundið kom, fórum
við að leita uppi hinar samferðakonurnar, en
þær sátu þá allar hinar rólegustu og höfðu ekk-
ert þurft að hreyfa sig eða hafa fyrir lífinu. Feng-
um við nú ágæt sæti og urðum ekki fyrir neinu
ónæði það, sem eftir var ferðarinnar. Sumar
okkar, og þar á meðal ég, höfðum aldrei fyrr með
lest ferðast. Mér fannst þetta mundi vera mjög
létt, að sitja svona kyrr í þægilegu sæti, en er
á ferðina dróg, fann ég til reglulegrar þreytu,
einkum í höfðinu og augunum. Veður var bjart
og sólríkt, leiðin ákaflega falleg og hlýleg. Ég
sat við glugga og fannst sífellt ég verða að horfa
út, til að missa aldrei af neinu, en þetta er
þreytandi, þegar til lengdar lætur, (þetta breyti-
lega). Landslagið, sem þýtur framhjá augum
manns, er svo blómlegt, að manni flýgur jafnvel
í hug, að gaman væri að eiga eitt býlið og búa
þar. Það er sannarlega búsældarlegt að sjá,
14
19. JÚNÍ