19. júní - 19.06.1953, Qupperneq 42

sízt stjórnmálamenn og þeir, er sinna uppeldis-
málum, en til slíkra manna var einkum í fyrstu
leitað.
Eigi er ólíklegt, að spurningin verði endurtekin
í næsta blaði — og afráðið er að bera þá upp hlið-
stæða spurningu við nokkrar konur. Verður fróð-
legt að heyra undirtektir þeirra, og hvernig þær
bregðast við.
Að lokum þakkar blaðið þeim mönnum, sem
sýnt hafa það hugrekki að senda svör. Fara þau
hér á eftir. — S. Ingv.
Einar Magnússon Menntaskólakennari:
Ég ólst upp hér í Reykjavík frá 11 ára aldri.
Móðir mín var bláfátæk ekkja. En hún var bók-
hneigð og bar virðingu fyrir bóklegu námi, og
þess vegna hefði ég líklega fengið að ganga í
menntaskólann, þó að ég hefði verið stúlka og
tekið gagnfræðapróf 17 ára. Á vorin hefði ég verið
í fiskvinnu og á sumrin í kaupavinnu. Eftir gagn-
fræðaapróf hefði ég viljað komast í einhverja
,,fína“ atvinnu, á skrifstofu eða símann, en ég
átti engan mektarmann að, svo að ég hefði orðið
vinnukona einn eða tvo vetur, en í síld eða kaupa-
vinnu á sumrin. Síðan hefði mamma og ég brot-
izt í því, að ég gæti farið í Kennaraskólann og
tekið próf þar 21 árs. Eitt til tvö ár hefði ég verið
farkennari á vetrum, en í kaupavinnu á sumrin.
En útþráin bjó mér í brjósti. Ég hefði farið til
Kaupmannahafnar, farið þar í vist eða á sauma-
stofu, eins og margar ungar stúlkur gerðu í þá
daga. Með einhverjum ráðum hefði ég farið víðar,
einkum til hinna sólheitu Suðurlanda, sem þá
voru fjarlægur ævintýraheimur. 24—25 ára ,,göm-
ul“ hefði ég komið heim og fengið kennarastöðu
einhvers staðar.
En — þá hefði ég líka farið að svipast um eftir
einhverju mannsefni!
En mig brestur alveg ímyndunarafl til þess að
geta gizkað á, hvort minn ,,kvenlegi“ yndisþokki
hefði nægt til þess að krækja mér í þokkalegan
eiginmann eða hvort ég hefði, þegar á átti að
herða, þorað að binda örlög mín við nokkurn
mann, eftir að hafa spilað upp á eigin spýtur
og séð að mestu fyrir mér ,,sjálf“ frá fermingu.
— En gerum ráð fyrir því — flestar konur gift-
ast. Helzt hefði ég líklega viljað giftast einhverj-
um duglegum manni hér í Reykjavík. Ég hefði þá
hætt kennslustörfum, stundað heimilisstörfin, átt
3—4 börn, lesið bækur og — líklega gengið í
eitthvert kvenfélag. En þar hefði ég aldrei kom-
izt til neinna virðinga vegna hvatvíslegra tilrauna
til þess að koma skynsamlegum tillögum á fram-
færi, en gjörsamlegs skorts á þolinmæði til þess
að hlusta á langar og leiðinlegar ræður, oftast
verið á öðru máli en meirihlutinn og sagt hinum
frúnum hreinskilnislega, að þær væru asnar!
Ég hefði viljað fara á mörg ,,böll“ og eiga fal-
lega ballkjóla, ferðast upp um fjöll og firnindi á
sumrin og fara á skíði á veturna. Og ef maður-
inn minn hefði ekki nennt að fara með, hefði hann
bara mátt vera eftir heima! En kaffiboð hefði ég
forðast! Ef efnahagurinn hefði verið þröngur,
hefði ég, eftir að börnin stálpuðust, reynt að fá
mér atvinnu við kennslu. Til þess hefði ég haft
réttindi og kunnáttu, og kennsla er ein af þeim
fán atvinnugreinum, þar sem konur hafa sama
kaup og karlmenn fyrir sömu vinnu. Ég tel ekki,
að húsmæður eigi yfirleitt að nauðalausu að vinna
utan heimilis, en allar ungar stúlkur ættu að læra
eitthvert starf til þess að geta unnið fyrir sér og
sínum, ef í nauðirnar rekur.
Nú væri ég orðin amma. Ég mundi ekki nema
í ýtrustu nauðsyn skipta mér af heimilishaldi
barnanna eða uppeldi barnabarnanna, en ég sæti
stundum hjá þeim á kvöldin, svo að ungu hjónin
gætu farið út að skemmta sér.
Einar Magnússon.
Einar Olgeirsson alþingisina'Sur:
Ég myndi hafa viljað haga því eins og ég hef
gert, beita kröftum mínum að sömu áhugamálum
og ég hef gert. En ég efast stórlega um, — eða er
réttara sagt næstum viss um, að þjóðfélagið hefði
ekki gefið mér þau tækifæri til þess að vinna að
þeim, ef ég hefði verið kona, sem það hefur veitt
mér sem karlmanni. Svo rikt er misrétti kynj-
anna enn í þjóðfélaginu.
Einar Olgeivsson.
Helgi Hannesson bœjarstjóri:
Það hefur verið skoðun min allt frá barnæsku,
að hverjum manni, sem til lífsins er fæddur, berx
jafn réttur til þeirra gæða, er móðir jörð býr
yfir og að samskipti mannanna þurfi að vera
með þeim hætti, að þeir hjálpi hver öðrum til að
öðlast þá farsæld og hamingju, er lífið getur látið
í tó.
1 fullu samræmi við þessa skoðun mína mundi
19. JÚNÍ
28