19. júní - 19.06.1953, Qupperneq 43

ég, hefði ég verið kona með framangreinda lífs-
skoðun, hafa hagað lífi mínu á þann veg fyrst
og fremst að vinna að félags-, menningar- og
mannúðarmálum.
Hefði efnahagur minn leyft það, mundi ég því
ung að árum hafa lesið lögfræði og uppeliisfræði.
Að loknu námi hefði ég helgað mig félagsmála-
starfsemi, er einkum hefði miðast við að geta
orðið að liði í réttindamálum kvenna, og veita
hjálp einstæðum mæðrum og vandræðastúlkum,
sem svo eru nefndar.
Hefði efnahagur minn hins vegar ekki veitt
mér möguleika til langskólanáms, þá hefði ég
viljað gerast hjúkrunarkona og leitast við að létta
byrðar þeirra mörgu, er sjúkdómsbölið þjáir.
Sem sé, ég hefði viljað haga lífi mínu á þann
veg, að ég hefði verið þess umkomin að veita
meðbræðrum mínum og systrum á jarðlífsgöng-
Unni hjálp til að öðlast örlítið meiri lífshamingju,
reynt að gera mitt til þess, að okkur fyndist lífið
þess vert, að þvi væri lifað.
En þótt félagsmálastarfsemin og hjúkrun séu
a þann veg, að slíkt gefi minni möguleika til heim-
ilislífs — einkum fyrir konur — heldur en ýms
onnur störf, þá hefði ég sem kona ekki viljað
afneita eðli mínu, heldur lifa fjölskyldulífi án
bess þó að hverfa frá félagsmálastörfum eða
bjúkrun. — Helgi Hannesson.
J<>n Magnússon fréttastjóri:
Þessi spurning hefur áreiðanlega aldrei gerzt
aleitin við mig, og satt að segja er mér til efs,
að hún hafi nokkurn tíma að mér hvarflað, og
þetta ber sjálfsagt vott um makalausan skort á
^myndunarafli, en hitt man ég vel, að í æsku
beyrði ég leiksystur mínar stundum óska sér þess,
að þær væru strákar. Þetta fannst mér ákaflega
eðlileg ósk þá, því að hvort tveggja var, að auð-
vitað hlutu stúlkur að öfunda stráka og í öðru
lagi
var óskin venjulega fram borin í tilefni af
banni við hlutdeild í einhverjum uppátækjum,
sem strákum þótti hæfa en stelpum ekki. Reynd-
ar komst ég að því seinna, að það var ekki að-
ems löngun til strákapara, sem stúlkum gat dottið
1 bug, að þægilegra væri að vera í sporum piltanna.
Staðreyndin var sú og er, að piltum er greiðari
leiðin en stúlkum að mörgu starfi, að jöfnum að-
stasðum að öðru leyti.
Það er harla erfitt að svara spurningum af þessu
^agi, ef-spurningum, því að það vilja verða nokk-
uð mörg ,,ef“, þegar hugsað er um málið. Nú virð-
ist mér sem ég myndi hafa farið sömu leið eða
svipaða og ég kaus mér, að því leyti sem aðstæð-
urnar hefðu leyft. En það sýnist mér öldungis
áreiðanlegt, að hvar sem væri í sporum kvenna,
myndi ég ávallt stuðla að hverri viðleitni til þess
að gera það algilda reglu, að konur fái ævinlega
sömu laun og karlar fyrir sömu vinnu.
Jón Magnússon.
Páll Isólfsson organleikari:
Þetta er einhver sú versta spurning, sem hægt
er að leggja fyrir mig, ekki sízt vegna þess, að
ég hef alltaf verið mikill aðdáandi kvenþjóðar-
innar, og enda með réttu fengið orð fyrir það.
Ég mundi vilja giftast snotrum, geðgóðum
manni með viðráðanlegar gáfur. Ég skyldi leitast
við af fremsta megni að gera manninum mínum
heimilislífið svo ánægjulegt, að honum dytti alls
ekki í hug að leika golf og spila bridds eða sækja
nefndafundi og þess háttar á kvöldin. Hins vegar
ætti ég erfitt með að hugsa til að eignast mörg
börn, því það er sagt vera svo kvalafullt.
Fyndi ég nú ekki mann við mitt hæfi, kysi ég
að þroska mína sálrænu hæfileika, komast á þing,
tala á mannfundum og koma sem mestu góðu til
leiðar og verða fyrsta kona á ráðherrastól á Is-
landi! Ég hef þá trú, að við konurnar eigum þang-
að erindi, ekki síður en karlmennirnir, því, ef
satt skal segja, væri heimurinn stórum betur far-
inn, ef konurnar réðu þar meiru um ýms stór-
mál, sem varða einstakar þjóðir og allt mann-
kynið. Það er sannarlega tími til kominn, að við
konurnar leysum þessa vesælu karlmenn af hólmi,
sem sýnt hafa, að þeir eru ekki hótinu betur til
þess fallnir að stjórna heiminum en heimilinu.
Kæmist ég nú ekki á þing, fyrir heimsku stjórn-
málaflokkanna, eða í ráðherraembætti, mundi ég
setja á stofn fyrsta flokks matsölu (helzt hótel)
á góðum stað í bænum og hafa ávallt gnægð af
fínum og góðum mat og alls konar kræsingum.
Veit ég, að þá mundi mér hlotnast sú ánægja og
gleði í lífinu, sem sjaldgæf er, en það er að sjá
aðra ánægða og glaða. Mundi ég á þann hátt eign-
ast marga góða vini og aðdáendur, og ég leyfi
mér svona að geta mér þess til, að einn þeirra
yrði Páll ísólfsson.
Sigurbjörn Einarsson prófessor:
Ég veit sannarlega ekki, hvað ég hefði af mér
gert, ef ég hefði verið kona, eða hvað lífið hefði
JÚNÍ
29