19. júní - 19.06.1965, Side 9

en þá virðist sem íslenzkar konur hafi verið búnar
að gleyma því, að Bríet hafði lengst barizt fyrir
rétti þeirra, því að listinn fékk ekki nema 489
atkv. og kom engum að.
1930 var Guðrún Lárusdóttir kosin á þing og
sat á þingi til dauðadags 1938.
1916 var Katrín Thoroddsen læknir kosin á þing
og átti þar sæti til 1949.
1949 voru þær Kristín L. Sigurðardóttir hús-
freyja og Rannveig Þorsteinsdóttir lögfræðingur
kosnar á þing og sátu til 1953.
1953—1959 átti engin kona sæti á Alþingi.
1959 eru þær lögfræðingarnir Auður Auðuns
og Ragnhildur Helgadóttir kosnar og sitja til 1963.
Síðan hefur Auður Auðuns verið eina konan, sem
sæti hefur átt á Alþingi, en nokkrar konur hafa
setið á þingi um stundar sakir sem varamenn.
Þegar litið er á þessar staðreyndir um pólitíska
þátttöku kvenna, ein kona á Alþingi og aldrei hef-
ur nein komist í ráðherrastól, virðist manni óneit-
anlega ótti þingmanna við pilsaþyt á Alþingi og í
sveitarstjórnum dálítið broslegur, eða kannske öllu
heldur grátbroslegur.
En vangaveltur út af þessu skulu felldar niður
að sinni.
Ofurlítil skoðanakönnun um jafnrétti kynjanna
hefur verið látin fara fram og eftirfarandi spurn-
ingar lagðar fyrir fimm konur og karla:
I.
Teljið þér, að íslenzkar konur hafi:
a) Þjóðfélagslegt jafnrétti? (T. d. möguleika til
stöðuhækkunar),
b) fjárhagslegt jafnrétti í hjónabandinu?
c) jafnrétti á vinnumarkaðinum?
II.
Teljið þér, að þær fáu íslenzku konur, sem gegnt
hafa opinberum störfum, hafi leyst þau þannig
af hendi, að æskilegt sé, að starfsemi kvenna á
þeim vettvangi fari vaxandi í framtíðinni?
III.
Teljið þér, að lítil þátttaka kvenna í opinberum
málum stafi fremur af tregðu og áhugaleysi
kvennanna sjálfra en af mótspyrnu karla við
að fela þeim þessi störf?
IV.
Teljið þér, að gagnrýnendur leggi sama mæli-
kvarða á ritverk karla og kvenna?
V.
Teljið þér nauðsynlegra fyrir þjóðfélagið að
mennta pilta en stúlkur?
VI.
Teljið þér, að kosningaréttur kvenna hafi orðið
þjóðfélaginu til góðs eða ills?
Spurningum þeim, sem K. R. F. I. sendi mér,
svara ég á eftirfarandi hátt:
I. — íslenzkar konur hafa samkvæmt núgild-
andi lögum þjóðfélagslegt jafnrétti við karlmenn.
Þær eiga einnig að hafa fjárhagslegt jafnrétti í
hjónabandinu, en á vinnumarkaðinum mun enn
talsvert vanta á slíkt jafnrétti, og munu þó flestir
játa, að fyrir sömu vinnu beri að greiða báðum
kynjum sömu laun.
Hvað viðvíkur möguleikann til stöðuhækkunar
er ég í engum vafa um, að lögin eru oft sniðgeng-
in karlmönnunum í hag og tel ég mikla nauðsyn
bera til, að kvennasamtökin séu vel á verði, og
aðstoði konur við að ná rétti sínum á því sviði,
en þá þurfa konurnar sjálfar að óska eftir slíkri
aðstoð.
Hið sama má segja um fjárhagslegt jafnrétti
hjónabandsins. Ef konan sjálf gætir ekki réttar
síns, er erfitt fyrir aðra að blanda sér í einkamál
hennar, ekki sízt þar sem um jafn viðkvæmt sam-
band er að ræða og hjónabandið er. Gamlar venj-
ur og oft almenningsálit sömuleiðis eru karlmann-
inum hér alveg hliðholl og draga kjark úr kon-
unni, enda leggur hún varla út í fjármálabaráttu
við eiginmanninn, á meðan hún vill halda sam-
1 9. JÚNÍ
7