19. júní - 19.06.1965, Blaðsíða 25

fyrir manninum. — Eða var þetta maður? Hver
vissi hvað hér gat verið á sveimi í dimmunni? —
,,Gott kvöld“, heyrist sagt með dálítið skrækri
karlmannsrödd. Konan tók undir dauðfegin. Þetta
var þá hann Jóakim, roskinn maður, grannur,
beinaber og þunnur á vangann með mikið úfið
hár undir mórauðum hattkúf, sem dreginn var
niður á eyru.
Jóakim linnti ekki á göngunni og nú gengu þau
bæði saman hratt það sem eftir var brekkunnar.
Jóakim var málhreifur og lét dæluna ganga:
„Þú ert nattúrlega öllu ókunnug hér. Þú hefur
víst ekki heyrt um slæðinginn, sem sumir þykjast
hafa orðið varir við hérna innar í fjörunni?“
Önei, konan vissi ekki um neinn slæðing. Jóa-
kim virtist mjög áfram um að fræða aðkomufólk
um ósýnilega íbúa fjörunnar.
„Það var hérna um árið, — já, það var rétt eftir
að ég hætti að róa hjá honum Sigurði í Bótinni.
í’að lá skip hérna úti á firðinum. Sko, það var
Englendingur. Þeir lágu þarna heilan dag og voru
víst að skemmta sér eða ég veit ekki livað. Allir
blindfullir, skilurðu. Maður heyrði öskrin og lætin
i land. I3á settu þeir loksins út bát. Hafa ætlað áð
komast í þorpið. Hvað annað! Allt í tómri vitleysu.
Það var svo sem ekki neitt slæmt veður, en þó
rauk hann upp á firðinum annað slagið. Gekk á
með hryðjum en gott á milli. t’eir lentu í einni
rokunni, hvolfdi undir eins miðja vegu milli skips
og lands. Komust snöggvast á kjöl. Það stóð nú
ekki lengi. — Blessuð vertu. — Þeir fórust þarna
allir, átta menn. Mikil skelfing! — Og svo rak þá
nær undir eins. Hann stóð á land, veðrið skilurðu.
Og aðfall“. Jóakim gerði hlé á frásögunni. Þau
voru komin langt fram hjá kirkjugarðinum, alveg
að vegamótunum, þar sem gatan lá upp í holtið,
heim að húsi konunnar.
Jóakim nam staðar. Ljósin í stofugluggum hans
sáust nokkuð langt undan. Hér innarfrá var veð-
urnæmara en niðri á eyrinni. Vindurinn kom æð-
andi ofan af fjallinu, renndi sér eftir grýttum döl-
um ýlfraði í giljum Dökka fjöruna bar við löð-
urhvítar bárur, sem glytti á í skímunni fra ljósi
i kofa rétt við flæðarmálið.
Jóakim sneri sér að konunni. Hvin hélt að hann
ætlaði að bjóða henni fylgd inn eftir holtinu.
„Já, það fór nú svona. En hvað heldurðu. öll
likin, átta saman rak upp á sama stað, og þaðan
\oru þau borin upp á veginn. Allir lagðir í röð
á götuna“.
Jóakim hallaði undir flatt og gægðist framan í
konuna, eins og til þess að sjá hvernig henni lík-
aði sagan.
„Það eru margir, sem hafa fundið til ónota á
þeim stað — já, sumir hafa beinlínis séð þá standa
þar — en það hafa bara verið skyggnir menn, sem
sáu þvílikt“.
Jóakim þagnaði snöggvast. Síðan sté hann fram
á fótinn, eins og til þess að búa sig undir að taka
sprett.
„En staðurinn þar sem þeir voru lagðir — átta
lik — það er einmitt sá blettur, sem við mi stönd-
um á — og vertu nú sæl“.
Jóakim var þotinn af stað inn eftir veginum og
hvarf út í myrkrið, áður en konan hafði almenni-
lega áttað sig.
Veðurdynurinn innan úr dölunum virtist hafa
aukizt og kom í kviðum, eins og þung mæðisog.
Stundum stóð veðrið eins og á öndinni. Þá var allt
kyrrt og þögullt andartak. Brimgnýrinn frá Hörðu-
söndum heyrðist í fjarska. Þungur og jafn dunaði
hann um myrkt loftið.
Konunni varð ósjálfrátt litið ofan af bakkanum
niður í fjöruna. Siðustu orð Jóakims læstu sig um
huga hennar. — Átta lík!
Guð minn góður! Hvað var að kvika þarna niðri
i fjörunni! Einhverjar þústur voru þarna á hreyf-
ingu. Hún heyrði glamra lágt í fjörugrjótinu eins
og gengið væri óeðlilega léttum skrefum. Óhugn-
aður myrkfælninnar lagðist yfir hana eins og farg.
Hálfkvikur nár. Svona hlaut skóhljóð hinna dauðu
að heyrast. Óttinn lamaði hverja skýra hugsun.
Ivonan þorði ekki að hreyfa sig úr stað af hræðslu
við að missa stjórn á sjálfri sér, fara að hlaupa,
æða beint af augum burtu frá þessum ömurlega
stað, eitthvað út í myrkrið.
Stormhrina kom æðandi ofan holtið, rykkti í
kápuna hennar, svo að hún varð að halla sér í
veðrið til þess að hrekjast ekki undan. Þessi glíma
við storminn hressti hana. Hún reif sig út af álaga-
blettinum, út af götunni, alveg fram á sjávar-
kambinn.
Hvað voru þessir friðlausu andar að vilja henni?
Hún beit saman tönnunum og hleypti í sig hörku.
Hún skildi sigrast á þessum lamandi ótta. Kannski
voru þeir að leita eftir fvrirbænum hennar? —
Löngu stefi eftir séra Hallgrím skaut upp í hug-
anum:
,,Þá mun ásókn illra anda
ei hið minnsta kunna að granda —
1 9. JÚNÍ
23.