19. júní - 19.06.1965, Blaðsíða 32

árs. Þetta gekk allt mjög fljótt og vel, og eftir tvo
mánuði lentum við stöllur á flugvellinum í Basel,
á fögru haustkvöldi.
Þaðan steðjuðum við beinustu leið, auðvitað í
leigubíl, að „Basler Kinderspital“. Forstöðukonan
tók á móti okkur, góðleg og glöð, vísaði okkur til
lierbergis, sem við áttum að hafa saman. Næsta dag
fórum við í læknisskoðun og fleira, sem með
þurfti, en áttum svo frí í þrjá daga, því að vinna
átti að hefjast á mánudegi.
Vinna hófst kl. 6.30 að morgni og lauk kl. 6.30
að kvöldi. Ég var ráðin til ræstinga á skurðstofu
og átti jafnframt að sjá um málamat læknanna og
uppþvott á öllum ílátum á einni barnadeild.
Þetta var langur vinnudagur og við óvanar
„vinnu“, eftir dvöl okkar á opinberri skrifstofu.
En það bætti okkur allt, að viðurgjörningur var
hinn bezti og samstarfsfólkið í alla staði gott.
Þarna unnum við í fimm mánuði og margt,
bæði skoplegt og skemmtilegt dreif á daga okkar.
Við vorum orðnar mjög sæmilega talandi á þýzku.
En nú fór að vora. Einn góðviðrisdag, þegar við
áttum frí, datt okkur í hug, að gaman væri að
komast ögn nær ölpunum, sem eru svo heillandi
og Svisslendingar láta svo mikið af. Með hálfum
huga færðum við þetta í tal við forstöðukonuna
okkar ágætu.
Hún skildi okkur þegar í stað. Við vorum komn-
ar alla leið til Sviss, en að komast þó ekki nær
hjarta landsins en að vera innilokaðar í sjúkrahúsi
í tólf tíma á sólarhring var ekki gott.
Hún gekkst fyrir því að fá breytt atvinnuleyfi
okkar, svo að við gátum ráðið okkur á stórt fjalla-
hótel í Interlaken, sem er mikill ferðamannabær.
Við kvöddum því Basel og okkar ágætu hús-
bændur og litum björtum augum fram á næstu
mánuði í fjalladýrðinni. Við komum til Interlaken
siðla dags, seinni part aprilmánaðar. Veðrið var
hráslagalegt, „inn milli fjalla", svo snemma.
Ekki voru móttökurnar eins hlýjar og í Basel,
en við bárum okkur mannalega. Okkur var sýnt
herbergið, pínulítil kompa, með dökkbrúnum hús-
gögnum, dökkrósóttu veggfóðri og aðeins köldu
vatni í krana. Rúmbálkarnir voru svo háir að helzt
hefðum við þurft tröppu til að komast upp í þá.
Við litum hvor á aðra og hugsuðum til stóra,
bjarta herbergisins, sem við höfðum haft í Basel.
Jæja, okkur var sagt að við gætum fengið að borða
klukkan sjö, úti í eldhúsi. Ekki var maturinn upp
á marga fiska — eða þá eldhúsið — „drottinn
minn“, ég hef engin orð til að lýsa því, svo var
það gamaldags í alla staði.
Eftir matinn fórum við aftur upp og ætluðum
að taka lífinu með ró. Að tveim vikum liðnum
átti að opna hótelið, en það var eingöngu opið yfir
sumarið. Brátt urðum við varar við hræðilegan
kulda í herberginu. Við fórum að leita að ofni eða
einhverju hitunartæki, en það fyrirfannst ekkert
eldfæri í herberginu og engin kynding í „Cha-
lettinu", en svo var kumbaldinn nefndur. Hann
var byggður 1859 og staðsettur á baklóð, aftan við
sjálft hótelið.
Eftir því sem á kvöldið leið, varð kuldinn meiri,
við skulfum og tókum loks það ráð að fara út og
setjast á næsta kaffihúsi. Þar sátum við svo öll
næstu kvöld til þess að halda á okkur hita. Þar
gátum við fengið stórt glas af sjóðandi súkkulaði,
fyrir ótrúlega lágt verð.
Fyrsti vinnudagurinn leið fljótt. Næstu daga
bættist svo fleira starfsfólk í hópinn. Það voru
mest Spánverjar. Það þurfti að þvo alla glugga,
taka upp öll húsgögn, gluggatjöld og allt yfirleitt,
því að allt var þetta sett niður yfir veturinn.
Þetta gekk nú allt slysalaust og heldur fór að
hlýna í veðri. Vinnudagurinn var tiu klukkustund-
ir og höfðum við því stundum tíma i björtu til þess
að skoða okkur um.
Interlaken er mjög viðkunnanlegur bær, með
10 þúsund ibúum. Þegar líða fór fram á sumar,
varð náttúrufegurðin ofar öllu, sem ég hef séð.
Litirnir og gróðurinn verða mér ógleymanlegir.
Frá aðalgötu bæjarins blasir við manni „Jung-
frau“ hin l'ræga, sem er snævi þakinn fjallstind-
ur allan ársins hring. Efst er „Jungfraujoch“.
Þar er hæsta skíðastöð heims og þar uppi er verzl-
un og býsn selzt þar af minjagripum, eins og geta
má nærri.
Við fórum langar gönguferðir um nágrennið
fyrstu vikurnar, og þar var margt fallegt að sjá
og heyra. „Thunarsjór“ og „Brinzarsjór" liggja sitt
hvoru megin við bæinn og sigla skemmtiferðaskip
þar fram og aftur.
Þegar líða tók á sumarið varð allt fullt af ferða-
fólki, öll hótel og verzlanir yfirfullar. Nú varð
mikið hjá okkur að gera. Við unnum myrkranna
á milli, aldrei minna en 15—16 klst. í einu, og
ekkert var gert til þess að við fengjum þennan
fyrirfram umsamda frídag. Allt slíkt var útilokað.
Maturinn var heldur lítilfjörlegur, en ekkert þýddi
að kvarta.
1
►
]
30
1 9. JÚNÍ